O szóstej rano kolejkę zajmuje pierwszy stacz. Półtorej godziny później stacze uwijają ogon, chodzący w miejscu dla ogrzania się. Zaglądają do środka, ale przez szyby nie widać faktur materiałów ani fasonów sukien, bo hol jest ogromny i teatralnie wygaszony.
Wyprzedawany asortyment, w cenie od 10 do 100 zł, pochodzi z baśni i oper z lat 60., 70. i 80., zdjętych z afisza na zawsze. W kolejce mówi się, że dla wszystkich powinno starczyć. Przynajmniej odzieży z solowych partii, gdzie wchodziły baleriny na zastępstwo, a te z kolei były pewnie rozrzucone rozmiarowo od M do XXL. Jednak daje się odczuć historycznie znajomy chłód staczy do siebie nawzajem. Potęgowany tym, że nie wprowadzono limitu strojów na osobę.
•
Antrakt. W roli odgrodzonych ladą sprzedawczyń występują magazynierki kostiumów. Magazynierka do fotografa: – To trzeba złapać w kadrze. To będzie piękne, jak ten dziki tłum pędzi, jak za kartkowych czasów. Magazynierka do magazynierki: – Tak, to jest dobre porównanie. Magazynierka do ochroniarza: – Otwieramyyy!
I tu zaczyna się nowe rozdanie numerów kolejkowych – stacze biegną przez hol do szatni, ustawiając się równiutko wzdłuż lady odgradzającej ich z każdej strony od wieszaków. Można wybrać fason tylko wzrokowo i pokazać palcem, po czym magazynierka pakuje kostiumy w wielkolitrażowe worki na śmieci.
Kupujący rozluźniają się. Tak, teraz mogą opowiedzieć o sobie.
Pani i pan, oboje w starszym wieku. Ona wybrała dla niego średniowieczny płaszcz uczonego (z kryzą), dla siebie suknię z „Kniazia Igora” i turkusowy kapelusik. Nie żeby wielcy miłośnicy sztuki. On do emerytury był w roli mechanika, ale zawsze lubił pokazać inność zewnętrznie.