Dla mnie bomba! – powiedziałby Jerzy Dobrowolski, znakomity twórca kabaretowy, czytając „Rzeczpospolitą”. Gazeta, która kiedyś aspirowała (bezskutecznie), żeby być obiektywną, bezstronną, zamieszcza fałszywą informację o odkryciu materiałów wybuchowych we wraku samolotu prezydenckiego i od tej rewelacji trzęsie się cała Rzeczpospolita. Nie była to „informacja” podrzucona z zewnątrz, wydrukowana przez przeoczenie. Przeciwnie – wyszła z samego serca „Rzepy” i była rzekomo potwierdzona przez tajemnicze cztery źródła (!). Stąd żarty, że rozlała się woda z czterech źródeł. Zawartość prawdy w tej wodzie jest śladowa. Autor i redaktor odpalili ładunek, który wybuchł im w rękach, przynosząc szkody im samym, redakcji, mediom, PiS, a także opinii o Polsce. Eksplodowali politycy z trotylu – Janusz Palikot, a przede wszystkim Jarosław Kaczyński oraz jego otoczenie, wzmacniając absurdalne oskarżenia o „morderstwo 96 osób”, „zdradzonych o świcie”, nasilając zniesławianie najwyższych władz w kraju i za granicą. Odżyły wezwania, by lud wyszedł na ulicę i obalił (demokratycznie wybrany) rząd. Wiarygodność autora, redaktora i gazety doznały poważnego uszczerbku. Każdy znany dziennikarz ma swoich krytyków. Ja sam niejednokrotnie polemizowałem z Cezarym Gmyzem, a np. Jacek Żakowski (który w oczach „niepokornych” z prawicy jest jednym z symboli zepsucia mediów III RP) w radiu TOK FM krytycznie ocenia dorobek dziennikarski Tomasza Wróblewskiego. Ale co innego polemika, krytyczna ocena, a co innego wysadzić się w powietrze, samemu poczuć się zmuszonym do rozważenia rezygnacji ze stanowiska naczelnego redaktora. Autor publikacji Cezary Gmyz, jeden z bardziej żarliwych i „niepokornych” publicystów prawicy, padł ofiarą własnej nadgorliwości. Niejeden z nas, dziennikarzy, coś w życiu palnął, coś przeoczył, nie sprawdził, musiał odwołać lub przeprosić. Ale to nie jest zwykłe potknięcie. To akt świadomy, przemyślany, autor niczego nie cofa, nie odwołuje, nie przeprasza. To nóż wsadzony w bolesną ranę Polski – w otwarty konflikt: katastrofa czy zamach? To źle, że inteligentny i obrotny dziennikarz ulega pasji politycznej, nie umie się powstrzymać, ograniczyć swojej interpretacji przesłanek, nie potrafi nałożyć wędzideł spekulacjom, nie jest powstrzymany przez szefów ani nie słucha, co mówią prokuratorzy. Prawdopodobnie red. Gmyz tak bardzo chciał, żeby to, co znaleźli śledczy, było trotylem lub innym „materiałem wysokoenergetycznym”, iż sam uwierzył, że już tak faktycznie jest. Zagalopował się. Wziął życzenia za rzeczywistość. Ambicja zawodowa, poglądy polityczne, chęć bycia pierwszym, chęć dołożenia Tuskowi i spółce, potrzeba sensacji, trudna sytuacja ekonomiczna mediów – wszystko to zbiegło się w tym smutnym incydencie. W walce o dziennikarski i polityczny „scoop” „Rz” wyrządziła szkodę i tak już coraz gorszej reputacji mediów. „To dzień kompromitacji mediów. Tego nie można zostawić. »Rzepa« pisze »pomyliliśmy się«, a wieczorem to słowo wycina, czym pogrąża się całkowicie. Jak się wymaga dymisji od polityków, to i od dziennikarzy” – mówi ksiądz Andrzej Luter, obserwator mediów i życia publicznego. Grzegorz Lindenberg, były redaktor naczelny „Super Expressu”, jeden z założycieli „Gazety Wyborczej”, mówi, że to największy skandal w polskich mediach od 10–20 lat. W Internecie ktoś napisał, że słychać rechot w innych redakcjach. Jeśli tak, to był to rechot przez łzy. Nikt poważny nie uznaje tego, co stało się w „Rz”, za korzystne dla mediów. Wręcz przeciwnie. To, co wybuchło, to nie był trotyl, tylko zabójcza dla mediów mieszanina ambicji politycznych, zawodowych, osobistych i realiów rynkowych. Skoro rządzą zbrodniarze, to lud powinien ich ukarać. Tomasz Sakiewicz i Bronisław Wildstein wzywali naród do wyjścia na ulice, a tam – wiadomo, co może się pojawić – kominiarki, pałki i podpałki. Polskę łatwo wrzu