Joanna Drosio-Czaplińska: – Jakie są mechanizmy przemocy domowej i bicia?
Jolanta Zmarzlik: – Poczynając od bazowego – klaps, szarpnięcie, potrząśnięcie początkowo przynoszą efekt. Dziecko jest przerażone, bo nie rozumie tego, co się wydarzyło. Dorośli odruchowo sięgają więc po kary cielesne w sytuacjach dla siebie trudnych. Tylko że następnym razem klaps już nie działa, nie ma efektu „załatwienia sprawy” i trzeba uderzyć mocniej. To działa jak narkotyk, wciąż trzeba zwiększać dawkę.
Ale pomysły, które przychodzą opiekunom dzieci do głowy, stają się niewyobrażalnie sadystyczne – tak jakby nie chodziło już o karę, tylko odwet za całe swoje życie. I to jest kolejny mechanizm. Ludzie wyrażają złość, nienawiść, zrzucają odpowiedzialność za swoje niepowodzenia na bezradne dziecko, które przecież nie jest w stanie sięgnąć po przemoc. Na ogół też sprawcy przemocy sami w dzieciństwie byli bici, krzywdzeni, nieszanowani i samotni. Swój ból maltretowanego dzieciństwa zagłuszają wybuchami agresji. Biją i poniżają innych, bo tylko wtedy mają poczucie kontroli nad światem, bo będąc oprawcą, nie są ofiarą…
Cała rozmowa z Jolantą Zmarzlik – specjalistką od diagnozy, interwencji, terapii rodzin i dzieci doznających przemocy oraz wykorzystania seksualnego – w najnowszym numerze POLITYKI – dostępnym w kioskach, na iPadzie i w Polityce Cyfrowej.