Co ma Hollywood do Ludowych Oskarów

W styczniu 2012 r. Stowarzyszenie Twórców Ludowych, z siedzibą w lubelskiej kamienicy ze skrzypiącymi schodami, wystraszył list ostemplowany złotą pieczęcią z tłoczonym godłem i napisem w otoku „Wielka Pieczęć Stanu Kalifornia”. Nadawca, Amerykańska Akademia Wiedzy i Sztuki Filmowej, wzywa Stowarzyszenie do niezwłocznego odstąpienia od nazwy Ludowe Oskary, ponieważ bezprawne używanie jej powoduje „rozwadnianie prestiżu i renomy znaku towarowego Oscar”. Od 11 lat honorowały krajowy folklor, zdominowany plastikową masówką, produkowaną przez – mówiąc językiem analogowych artystów – małe żółte rączki. Akademia, za pośrednictwem kancelarii Wardyński i Wspólnicy, przedstawia się wiejskim twórcom jako renomowana organizacja z siedzibą w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, 8949 Wilshire Boulevard, Beverly Hills California 90211, zajmująca się promowaniem sztuki filmowej. Do powszechnie znanych przedsięwzięć Akademii należy odbywający się od 1929 r. konkurs na najwybitniejsze osiągnięcia w dziedzinie filmu, a oficjalną galę transmituje cały świat. Na zmianę nazwy Akademia daje dwa tygodnie. Oskar przez „k” Prezes Waldemar Majcher, mazurski malarz na szkle, zdenerwował się słowem „pasożytowanie”, które padło w następnym liście: „wykorzystanie sławnego znaku towarowego Oscar wywołuje u klientów pozytywne skojarzenia, co może zdecydować o zainteresowaniu się przedsięwzięciem realizowanym przez Stowarzyszenie. Działania te noszą zatem znamiona pasożytnictwa polegającego na czerpaniu nienależnych korzyści z renomy przedsiębiorstwa Wnioskodawcy”. Jakie pasożytnictwo?! – prezes machał listem z Hollywood. Przecież to nie ten Oskar. Nasz, pisany przez k, pochodzi od Oskara Kolberga, polskiego etnografa, który zebrał 10 tys. ludowych przyśpiewek ze wszystkich regionów. Zmarł w 1890 r., jeszcze tamtego Oscara nie było w obiegu. Zresztą amerykański z początku nie miał nawet imienia. Wabił się „złote trofeum” albo „żelazny człowiek”. Dopiero w 1931 r. spojrzała na niego pani Margaret, bibliotekarka Akademii, i krzyknęła: Przecież on wygląda jak mój wujek Oscar! W dupach im się poprzewracało od tej demokracji, mówili ludowcy. Przecież nagradzana twórczość swojska jest kompletnym przeciwieństwem masówki promowanej w Hollywood. Od 2002 r. Ludowy Oskar trafił do rąk m.in.: Koła Gospodyń Wiejskich z Trzcińca za piękne spektakle śpiewacze, takie jak „Dola sieroty” czy „Dożywocie babki”; Władysława Klimasara, rzeźbiącego drewniane ptaszki; Leonarda Śliwy z Wolsztyna, mistrza gry na skrzypcach, kozłach i mazankach; Zofii Warych, kurpiowskiej śpiewaczki, hafciarki i koronkarki; Mieczysława Mularskiego, autora tomików „Wszechmocne żyto” oraz „Z ojczystych pól”; autorów filmu o Zespole Śpiewaczym z Rudy Solskiej „Jasiu konie poił”. I innych. Akademia pisze, że o „Oskarach Ludowych uzyskała informacje w ostatnim czasie. Zastanawiano się: Kto doniósł? I dlaczego teraz, skoro wcześniej Kalifornia nie zawracała sobie nami głowy? Podejrzenie Pawła Onochina, w Stowarzyszeniu zastępcy dyrektora, jest takie: konkurs przyciąga dużą konkurencję, ktoś musiał poczuć się zawiedziony, że nie dostał Oskara i nas po polsku podpieprzył, pisząc do Ameryki, że to może być kolizja prawna. Jankeskie fochy Początkowo wiejscy twórcy, sparaliżowani powagą kalifornijskiej tłoczonej pieczęci, byli gotowi wycofać się z nazwy. Oprócz pieczęci twórców sparaliżowało dołączone przez Akademię świadectwo ochronne zarejestrowania w Urzędzie Patentowym RP „słownego znaku towarowego OSCAR (w polskiej pisowni OSKAR)” pod numerem 69501, czym „Akademia nabyła prawo wyłącznego używania tego znaku towarowego na całym obszarze Rzeczpospolitej Polskiej”. No i argument pieniężny, najmocniej uderzający po policzku, że „aktualną, powszechnie uznawaną w świecie rangę i renomę tej nagrody wykreowała wieloletnia tradycja oraz olbrzymie nakłady finansowe i reklamowe poniesione przez Akademię”. Był jak wystrzelenie z armaty do komara, ponieważ faktycznie nasz Oskar jest wręczany po kosztach. Ledwo wystarcza na noclegi dla laureatów. Trzeba żebrać u sponsorów nawet na odlew statuetki, a galę umajają za symboliczny obiad babuszki w krochmalonych fartuchach. W efekcie ma taką renomę, że w 2011 r. minister Bogdan Zdrojewski wyleciał z uroczystości rozdania nagród przed czasem, ignorując występ Kapeli Braci Tarnowskich z Domaniowa.   Jednak twórców ośmieliło tysiące patriotycznych maili, żeby nie klękać przed Hollywood. W tym od posłów, Polonii amerykańskiej, a nawet eurodeputowanej Leny Kolarskiej-Bobińskiej. Nasi pisali: Jankesi, won od Sarmatów!; Ich historia to zaledwie wiek niemowlęcy w stosunku do Polski bogatej w tradycje; Wtrącają się do suwerennych narodów, najpierw był Wietnam, Irak, teraz nasza polska wieś; I to w nagrodę za śmierć polskich żołnierzy w Afganistanie!; Ciemniaki nie są w stanie zrozumieć, że kultura nie sprowadza się wyłącznie do hamburgerów; Mój syn ma na imię Oskar, czy też będę musiał je zmienić? Dodam, że syn ma 58 lat, więc to ja nie życzę sobie, by jakaś zawszała instytucja z USA nazywała śmieszne figurki imieniem mojego syna; Apple już zaczęło sądzić się z firmami, które mają jabłko w logu, niedługo za używanie słowa jabłko trzeba będzie mieć zgodę prawników korporacji. Twórców, piękniejszą polszczyzną, poparł sam prof. Jan Miodek. Był nawet skłonny pomóc w wymyślaniu nowej nazwy, ale sugerował, że ta jest najlepsza. Robocop kontra Jezusek Na adwokata Ludowego Oskara zgłosił się mecenas Przemysław Zalasiński. Pro bono. Po pierwsze dlatego, że jest kolekcjonerem i miłośnikiem kultury. Po drugie, nie sztuka z pozycji słonia atakować małą mrówkę. Mecenas ma podejrzenie, że informacja o istnieniu Oskara trafiła do prawników Akademii wraz z ukazaniem się płyty „Siano”, łączącej polską muzykę ludową z nowoczesną aranżacją, na której możemy usłyszeć nagrodzony Zespół Śpiewaczy z Rudy Śląskiej. Ale Hollywood nie przekonały opisowe argumenty, że nasz nie ma z tamtym nic wspólnego. Nawet wizualnie. Ich jest 35-centymetrowym rycerzem stojącym na rolce filmu i opierającym się o miecz. Nasz to siedzący sobie na pieńku Jezusek Frasobliwy, stylizowany na ludowe świątki. W dodatku tłoczony na płaszczyźnie. Tamten to przy naszym Robocop. Akademia uparła się, że mimo różnic znaki te „w powszechnej świadomości są nierozerwalnie zwią