Polski film zgłoszony do Oscarów wybrano w sierpniu, ale polscy widzowie obejrzą go dopiero za pół roku. Dorzućmy zatem nieco konkretów do dyskusji o narodowym kandydacie.
Oburzenie, z jakim spotkało się ogłoszenie nowych standardów nagradzania Oscarami, to dowód poważniejszych problemów: buntu wobec jakichkolwiek regulacji i źle rozumianej wolności.
Z komentarzy internautów, ale też części dziennikarzy, można wywnioskować, że amerykańska Akademia chce ingerować w treść filmów. A o co tak naprawdę chodzi?
Podróż do świata snów w przestrzeni wymyślonej przez Nolana wciąż jest silnym przeżyciem. Nie jest też przypadkiem, że wkrótce ma premierę „Tenet”, nowe dzieło tego twórcy.
Oglądanie „Parasite” i innych nieanglojęzycznych filmów okazuje się wyzwaniem dla widzów przyzwyczajonych do tego, że to w ich języku produkuje się większość filmów.
Wyszycie sobie nazwisk na drogiej pelerynie nie rozwiąże problemu o charakterze systemowym. Zresztą trzeba by lupy, żeby te nazwiska dostrzec.
Przeciw „Parasite” wymierzona była cała blisko stuletnia tradycja Oscarów. Nigdy jeszcze zwycięzcą nie ogłaszano w Hollywood dzieła pochodzącego spoza własnego podwórka.
Tegoroczna gala oscarowa dla Netflixa okazała się jeśli nie porażką, to z pewnością rozczarowaniem. Tylko dwie spośród nominacji zamieniły się w statuetki.
To pierwszy raz w dziejach Oscarów, gdy za najlepszy obraz roku zostaje uznany film nieanglojęzyczny. Dzieło Koreańczyka Bong Joon-ho otrzymało cztery najważniejsze statuetki wieczoru.
Żadna z metod nie daje stuprocentowej skuteczności. Korzystają na tym bukmacherzy, którzy przyjmują zakłady, kto przyniesie do domu złotą statuetkę krzyżowca.