Chateaubriand

Przyznać trzeba, że tłok w dworcowych restauracjach bywał wielki zarówno w czasach PRL, gdy czynne były w godzinach nocnych, po zamknięciu wszystkich innych przybytków rozpusty, jak i jeszcze dawniej, czyli na początku XX w. – choć wtedy z innych przyczyn. W latach 60. minionego stulecia słynna była „dojrzewalnia” na Dworcu Głównym, w której kończyli nocne eskapady artyści, dziennikarze i studenci, utrwalając zgromadzony w organizmie alkohol. Nikt przy zdrowych zmysłach do lokali tych nie chodził. Zwłaszcza gdy chciał coś zjeść. Od paru lat liczne dworce przechodzą remont. PKP i Wars chwalą się, że wydają miliony złotych na ich odnowienie, co obejmuje także restauracje. Więc może, gdy w lokalach dworcowych zostaną już urządzone porządne kuchnie, spiżarnie i sale restauracyjne, będziemy mogli jadać tam wyśmienite dania, słuchając komunikatów o pociągach, które punktualnie odjeżdżają i przyjeżdżają na wszystkie perony w Polsce. Do moich kolejowych marzeń przyczyniła się przesyłka, którą dostałem od słuchaczki TOK FM pani Krystyny z Falenicy. Porządkując rodzinne papiery, znalazła menu bufetu kolejowego stacji Otwock z 1902 r. Podobny dokument miałem już kiedyś w rękach – była to karta dań z otwockiego dworca, zachowana w papierach mojego dziadka, warszawskiego lekarza i bywalca różnych lokali. Dzięki temu mogę wysnuć wniosek, że bufet na stacji w Otwocku przez wiele lat karmił pasażerów i innych chętnych lepiej i taniej niż niejedna dzisiejsza wytworna restauracja. Snobistyczne towarzystwo warszawskie z początków XX w. uwielbiało wycieczki do dworcowej knajpki w Otwocku. Oto powody: w dziale zup figuruje m.in. chłodnik za 50 kopiejek, rakowa w cenie 40 kopiejek, boćwina z łososiem za kopiejek 75 i za tyle samo moskiewska solanka. Równie tani był łosoś z wody z sosem tatarskim (60 kop.), a jesiotr w sosie koperkowym jeszcze tańszy (40 kop.). Można było wybierać między karasiami i sandaczami na różne sposoby, a wszystko w cenie połowy rubla. Wśród mięs wybór był jeszcze większy. Polędwica z rożna, rostbef angielski po 40 kopiejek rywalizowały z pasztetami z pulardy lub zwierzyny po 30 kopiejek porcja. Były jeszcze kotlety, sznycle, gulasze, szaszłyki. Wszystko poniżej rubla. Dopiero przy nazwie chateaubriand figuruje 100 kopiejek, czyli cały rubel. O drobiu (kaczki, gęsi, pulardy) tylko wspomnę, bo to na zasobniejszą kieszeń – 120 kopiejek. Nie mogę opuścić rozdziału „trunki”: czysta, starka, śliwowica, allasch, koniak kaukaski i zagraniczny, wina białe i czerwone, madera oraz likiery, a wszystko od 5 do 30 kopiejek za kieliszek. Natomiast piwa angielskie kosztowały więcej. Ale po co zamawiać piwo, gdy porcja kawioru z kieliszkiem czystej kosztowała połowę tego co butelka porteru? Są – jak mi się wydaje – pewne szanse na odrodzenie się wytwornej i nie za drogiej kuchni kolejowej. Oto bowiem szefem kuchni firmy Wars został Tomasz Trąbski – młoda wscho