O tym, że przysłowia często bywają mylące, już tu pisałem. Dziś więc bez zbędnych wstępów chcę kategorycznie zakwestionować porzekadło, że prawdziwym przyjacielem człowieka jest pies. Prawdziwą przyjaciółką człowieka jest bowiem koza. Poi go, karmi, pomaga w pracy na roli. I do tego jest niezwykle urodziwa. Zwłaszcza oczy ma piękne.
O tym, że koza żywi swego właściciela, nie trzeba nikogo przekonywać. Kozie mleko jest zdrowe i smaczne. A z pomocą w pracach rolniczych to też nie przesada. W gajach oliwnych, w lasach dębów korkowych, a także w winnicach, bardzo często wykorzystuje się kozy jako czyścicielki. Zjadają one bowiem wiele chwastów zarastających te plantacje. Kozy nie są wybredne i zadowalają się często roślinami, na które inne zwierzęta nawet by nie spojrzały. A jeśli do tego dodać historyjkę o pewnym etiopskim pasterzu, który przed wieloma stuleciami dzięki kozom odkrył zalety ziaren kawy, mój zachwyt stanie się jeszcze bardziej zrozumiały.
Mało kto wie, że w Polsce prawie do końca XVIII w. wykorzystywano i przetwarzano głównie mleko kozie i owcze. Dopiero w XIX w. zaczęło się systematyczne spożycie i przetwarzanie mleka krowiego. Mleko kozie jest skarbnicą mikroelementów: wapnia, potasu, fosforu i magnezu. Ale co najważniejsze – jego zalety wynikają ze specyficznej, innej niż w mleku krowim, budowy białek i tłuszczów. Krótkie łańcuchy tłuszczowe sprawiają, że kuleczki lipidowe są mniejsze, a przez to łatwiej przyswajalne. Mleko kozie jest naturalnie homogenizowane. Białko zawiera mniej tego rodzaju kazein, które przypuszczalnie są przyczyną alergii, za to więcej aminokwasów z siarką, wapniem, fosforem i potasem, koniecznymi do budowy kośćca.
Przetwory z mleka koziego zachowują jego zalety, a nawet je pogłębiają, gdyż na skutek fermentacji łańcuchy białkowe ulegają rozbiciu i stają się łatwiej przyswajalne dla organizmu człowieka.