Naprawianie rzeczywistości
Uśmiechanie się jest niedozwolone, jeśli chodzi o sprawę poznańskiego Pana Jezusa, ponieważ jest to opowieść o potyczce grupy chrześcijańskich patriotów z uszkodzoną rzeczywistością naszego kraju. Starsze panie zwracają uwagę frywolnej ich zdaniem młodzieży fotografującej komórkami nowiutkiego Jezusa Chrystusa pod kościołem. Niektórzy młodzi pyskują, że figura nielegalna, ale dostojni wiekiem obrońcy Pana pouczają młodych, że nie ma w naszym kraju nielegalnych Chrystusów.
Pan Jezus, zaklęty w brązową figurę o wysokości pięciu i pół metra i wadze dwóch i pół ton, nawiedził Poznań przed tygodniem na armijnej lawecie przybranej w kolory narodowe. Mimo sprzeciwu sił zła i ich ateistycznego prawa – jak się pod kościołem mówi na magistrat – Jezus Chrystus stanął na parkingu parafii Najświętszego Serca Jezusa i wznosi ramiona, błogosławiąc urbi et orbi, a komu się nie podoba, ten jest zaprzaniec. Wszystko odbyło się zgodnie z prawem bożym.
Uszkadzanie rzeczywistości
Działające na gruncie prawa ludzkiego miasto Poznań mogło sobie do woli nakładać na „zgłaszających budowę tymczasowego obiektu budowlanego w postaci pomnika Chrystusa, nietrwale związanego z gruntem, przeznaczonego do realizacji na terenie działki nr 7, arkusz 10” obowiązek uzupełnienia dokumentacji budowlanej. W prawie bożym, inaczej niż w budowlanym, nie wypada odmawiać zdrożonemu wędrowcowi gościny tylko z tego powodu, że budynek jest niegotowy, a jego ściany chwiejne.
W internecie jedni krzyczeli, żeby oddać sprawę figury Jezusa do prokuratora, a inni, że tu jest Polska Chrystusowa i jeśli się komuś nie podoba, to won stąd. Pan Jezus był już w drodze do Poznania na Święto Najświętszego Serca Jezusowego, które przypada rokrocznie w pierwszy piątek po oktawie Święta Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, o czym wie każdy normalny Polak.