Jak kibice Lechii Gdańsk wypędzili romską rodzinę

Pardelian z rodziną sprowadzili się w okolice stadionu wiosną 2016 r. Wcześniej mieszkali we własnoręcznie skleconych barakach w innej części Gdańska – Jelitkowie. W sierpniu 2014 r. urzędnicy miejscy zarządzili jednak eksmisję. Baraki porąbano na wióry. Rodzinie Pardeliana udało się wynająć cztery pokoje u starego Polaka, w zaniedbanym komunistycznym klocku. Już uwierzyli, że się u dziadka Edmunda zadomowią, zrobili nawet powitalne przyjęcie dla wracającej z porodówki Ewy z synem. Dali chłopcu dwa imiona: romskie Efanuc i polskie Przemek. Polscy znajomi dali im w prezencie drewniane łóżeczko z Ikei. Starsi chłopcy dostali używany komputer. Ale okazało się, że pan Edmund lubi wypić. Wtedy budził się Mr Hyde. Zaczynał dobierać się do kobiet, nawet starej Mami (babci). Bił, straszył pistoletem. W czasie jednej z nocnych awantur wyłamał drzwi do pokoju Ewy, Pardeliana i dzieci, bo nie chcieli go wpuścić po dobroci. Innym razem powyrzucał ich rzeczy przez okno – ubrania, sprzęty domowe. W końcu wyrzucił i ich. Łóżeczko i komputer diabli wzięli. Zresztą na co im by się zdały w namiotach ukrytych po krzakach, gdzie spędzali kolejne lato. Wiedząc, że sezon biwakowy wkrótce się skończy, szukali domu. Oglądali pustostany, w których dałoby się squatować, prosili polskich znajomych, żeby im coś znaleźli w internecie na wynajem. Nikt nie chciał wpuścić Romów. Ewa bała się o dzieci. Jakby straż miejska lub policja nakryła ich w obozowisku, gdzie za potrzebą latało się w krzaki, a kąpiel urządzało w plastikowej misce, chłopcy pewnie wylądowaliby w domu dziecka, jak wcześniej jej dwie córki. Dlatego co jakiś czas Ewa z synami przenosiła się do obskurnego pokoju w motelu z prądem na monety. 50 zł za pokój dziennie. Miesięcznie to daje 1,5 tys. zł. Za taką sumę mogliby spokojnie opłacić małe mieszkanie albo domek dla całej rodziny. Gdyby tylko ktoś chciał im je wynająć. Powrót do Gdańska W końcu trafili na zarośnięte stare ogródki działkowe nieopodal gdańskiego stadionu, gdzie ostało się kilka podupadłych altanek. Urządzili wesele córki we Wrocławiu, gdzie żyje kilkadziesiąt osób w skleconych z czego się da biedadomkach, w których jest jednak czysto i przytulnie dzięki otaczającym ze wszystkich stron dywanom i tkaninom. Córka Tuca wyszła za Stelicę, który jest przystojny i eleganto, jeździ po rynkach i bazarach, sprzedając perfumy. Nie mogli więc podjąć weselników w namiotach, wokół których harcują szczury. Zapożyczyli się na 600 zł, żeby na weselu mogło się bawić całe wrocławskie koczowisko. Po weselu wrócili w Gdańsku już do siebie, pomiędzy bezdomnych zamieszkujących okolicę. Piotrek, miejscowy chłopak kryjący się na działkach przed policją, zdjął dla romskiej rodziny kłódkę z drzwi jednej z altanek i powiedział: – Jak wam czegoś będzie trzeba, to śmiało przyjdźcie do tamtego domku, herbata czy cukier zawsze się znajdą. Choć Piotrek z kolegami lubili zaimprezować, z czasem relacje stały się naprawdę dobrosąsiedzkie. Piotrek przyniósł maszynkę do tatuaży i wydziergał Cyganom na rękach koślawe imiona rodziców, małżonków i dzieci. Osiedli. Obok altany udostępnionej przez Piotrka, pośród drzewek owocowych i ruin szklarni, stanęły trzy kolejne baraki zbudowane z drzwi, szaf, linoleum i dywanów znalezionych na śmietnikach lub przywiezionych przez zaprzyjaźnionych Polaków. W jednym zamieszkała Mami, w drugim Ewa z Pardelianem i trzema synami. W trzecim znajomi Marica i Trajan z dwoma nastoletnimi synami. W Piotrkowej altanie został Constantin z żoną Ewą, synem Constantinem i córką Liną. Było już po pierwszym śniegu, gdy robili z beczek piece, które maleńkie pomieszczenia nagrzewają niczym saunę. Nieco na uboczu postawili wychodek. W Biedronce kupili generator na ropę. Zrobiło się swojsko i domowo. Niestety, działki znajdują się tuż przy drodze prowadzącej na stadion. Nieraz bywało, że któryś z biało-zielonych zdążających na mecz wychylał głowę ponad zarośnięty krzakami płot i zamkniętą na kłódkę bramkę, żywo zainteresowany krzątającą się w obejściu romską rodziną. – A to kto? – pytał – uchodźcy? Niezdrowe zainteresowanie Z czasem zainteresowanie Romami zrobiło się niezdrowe – im więcej mówiono w mediach o imigrantach, tym ostrzej kibice patrzyli na rodzinę Pardeliana. Był maj 2016 r. Mecz Legia-Lechia. – Usłyszałam głosy mężczyzn, którzy krzyczeli do moich dzieci: wyp… do swojego kraju brudasy. Wyszłam z mężem Trajanem zobaczyć, co się dzieje. Zobaczyłam czterech mężczyzn i dziewczynę stojącą przed bramą. Zapytałam, czego chcą od moich dzieci. W odpowiedzi w stronę Romów poleciały pierwsze kamienie. „Grozili, że jak wrócą, to nas spalą i zabiją” – opowiadała pouczona o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań Marica na komendzie głównej w Gdańsku następnego dnia po zajściu. Towarzyszył jej Tomasz Nowicki z Centrum Wsparcia Imigrantów i Imigrantek, który odebrał po tym incydencie telefon od Constantina. – Było około godz. 20. Dzieci mojej córki Ewy i Mariki bawiły się na dworze. Kibice zaczęli je straszyć. Ja ich widziałem tylko przez okno, mieli piwo w rękach. Ale słyszałem, jak krzyczą: zobaczy