Wielu Polakom, którym nieobojętny jest nie tylko własny los, ale i koleje świata, towarzyszy dziś poczucie, że coś nieodwołalnie się kończy. Szczególnie ten stan żalu i niepokoju zdaje się gnębić pokolenie, które z racji nieodwołalnej dojrzałości emerytalnej zaczyna podsumowywać swoje życiorysy, czyli – z grubsza biorąc – roczniki czterdzieste i pięćdziesiąte. I nie chodzi tu tylko o remanent osobistego dorobku, ale o pytania fundamentalne: Jaki świat po sobie pozostawią? Czy to, co było sensem i treścią ich życia, wszystkie te walki stoczone w imię demokracji, racjonalnej gospodarki, a przede wszystkim wolności jednostki, warte były tysięcy godzin i nadgodzin spędzonych w pracy, stresów, rozdarć wewnętrznych, gdy dochodziło do kolejnych wyborów politycznych i etycznych?
Dlaczego współczesnym Polakom tak trudno docenić, że jako pierwsi w dziejach nie doświadczyli w swoim życiu wojny, głodu, pomoru? Dlaczego ten „nowy, wspaniały świat” tyleż kochają, ile nienawidzą?
Polityka
17/18.2019
(3208) z dnia 23.04.2019;
Społeczeństwo;
s. 36
Oryginalny tytuł tekstu: "Dobrze, że aż strach"
Reklama
