Miejski mur ma tylko 50 cm wysokości (bo robi za ławkę) i dwa odcinki po 25 m długości: jeden w Słubicach, drugi we Frankfurcie, co symbolicznie spina klamrą Słubfurt, wspólne miasto Polaków i Niemców. Dawniej Słubice były przedmieściem Frankfurtu na prawym brzegu Odry, ale rzeka stała się granicą państwową. Słubfurt tę granicę unieważnia, walczy z polsko-niemieckim „kiczem ciągłego ściskania dłoni” i buduje wspólnotę bez podziału na „swoich” i „obcych”, jak deklaruje Michael Kurzwelly. Beata Bielecka zetknęła się z nim w latach 90. jako lokalna dziennikarka. – Rozłożył przede mną mapę i mówi: „To będzie kiedyś wspólna przestrzeń miejska, jeśli zechcesz, przyjdziesz do parku we Frankfurcie, a ja do Słubic”. Pomyślałam: „Co ten facet gada, skoro na granicy ciągłe kolejki, paszporty i kontrole, a we Frankfurcie naziści tłuką polskich studentów?!”.
Epoka lodowcowa
Za komuny oba miasta łączyła fikcja socjalistycznego braterstwa z oficjalnymi delegacjami, spartakiadą przyjaźni i Polsko-Niemiecką Orkiestrą Młodzieżową. Jedna strona jednak nie ufała drugiej, nawet orkiestra musiała mieć dyrygenta z Niemiec i drugiego z Polski, a most nad Odrą dzielił, zamiast łączyć (przejściem granicznym był tylko osiem lat). Kurzwelly nazywa to „epoką lodowcową” kształtowaną przez skutki drugiej wojny światowej: „Polacy wschodni z tzw. Kresów musieli opuścić swoją ojczyznę i zostali w dużej mierze przesiedleni na obszary, które dotąd należały do Niemiec. Również Frankfurt nad Odrą, w ramach gospodarki planowej NRD, został na nowo zasiedlony po tym, jak miasto w ostatnich dniach wojny zostało ogłoszone przez Hitlera twierdzą, przez co ludność cywilna musiała zostać stamtąd ewakuowana.