Wandy Traczyk-Stawskiej zawsze słucham z uwagą. I z szacunkiem, jaki trudno wykrzesać, słuchając znacznej części naszych polityków, szczególnie z obozu obecnej władzy. Słuchałem jej uważnie także podczas obchodów 78. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego. Dla mnie uosabia najlepszą tradycję polskiego patriotyzmu, żarliwego, wolnego od resentymentów i nacjonalizmu, poświadczonego jej drogą życiową. I tym razem miała coś ważnego do powiedzenia.
Przed mikrofonem stanęła w mundurze, bo uważa się za żołnierza wciąż w służbie Polski. Drobniutka, z kokardą w kolorach Ukrainy, w asyście rosłego harcerza. Sama dołączyła do powstania jako młodziutka harcerka Szarych Szeregów. Razem tworzyli symbol ciągłości pokoleń, którym nie jest wszystko jedno.
Wanda Traczyk-Stawska: Nie udawaj, że nie widzisz, kiedy dzieje się zło
Walczyli gołymi rękami
Pani Wanda opiekuje się pamięcią o powstaniu. Nie tylko o jego poległych uczestnikach i uczestniczkach, ale też o ludności cywilnej Warszawy, która poniosła niemal dziesięciokrotnie większe straty niż powstańcze wojsko. Na Cmentarzu Powstańców Warszawy na Woli nazwała ludność cywilną w walczącej z Niemcami stolicy głównym bohaterem powstania, a powstańców jej wojskiem. Trzy ważne rzeczy, które od Pani Wandy usłyszeliśmy, łączą historię z teraźniejszością.
Pani Wanda przypomniała, że uczestnicy powstania czekali na broń i amunicję od aliantów. Pomoc nie nadeszła. Musieli „gołymi rękami” zdobywać na przeciwniku środki walki. Jako „żołnierz, który wie, co to znaczy mieć broń w ręce”, wołała do świata o nowoczesną broń dla