Robert R. Niespotykanie nieprzypadkowy człowiek. Profesor, psycholog, oszust

Najpierw przez lata wykładał na uczelniach, udając profesora prawa. Ostatnio pod zmienionym nazwiskiem konsultował pacjentów jako psycholog kliniczny. Po drodze zakładał sąd arbitrażowy i startował do polityki. Prawomocnie skazany, wciąż wolny.

Patryk Sroczyński Procesy karne ani wyroki w świetle polskich przepisów nie stoją na przeszkodzie, by zmienić personalia.

Roberta R. z poradni wyprowadzili ochroniarze i dyrektor. Chwilę wcześniej w sekretariacie postawny, brodaty 55-latek usłyszał: „Wiemy, kim pan jest”. Stężała mu twarz, ale nie powiedział ani słowa. Odwrócił się na pięcie i poszedł po swoje rzeczy.

Wcześniej, w październiku 2023 r., Robert zgłosił się do pracy w Centrum Zdrowia Psychicznego, części Samodzielnego Zespołu Publicznych Zakładów Lecznictwa Otwartego Warszawa-Ochota. Centra są elementem – i chlubą – reformowanego systemu opieki psychiatrycznej, oferowanej w pobliżu domów pacjentów.

Informacje o uruchomieniu ochockiego CZP, w szczególności dostępnego w dzień i w nocy punktu konsultacyjnego, przetoczyły się przez nagłówki lokalnych mediów. Robert R. ma się zajmować koordynacją pracy w CZP i jest pierwszą osobą zatrudnioną w całodobowym punkcie. Przedstawia się jako profesor psychologii klinicznej, ma dyplom Uniwersytetu Stanforda, przetłumaczony przez tłumacza przysięgłego, i apostille zaświadczeń o zatrudnieniu w brytyjskich domach opieki wraz z paskami wypłat.

Psychoterapia nie ma sensu

– Zastanawiało nas, co skłania psychologa klinicznego z takim dossier do pracy w publicznej służbie zdrowia w Polsce. Tłumaczył, że ma zobowiązania rodzinne, konieczność opieki nad chorującą krewną – wyjaśnia Paweł Trzciński, rzecznik SZPZLO Ochota. Psychologów klinicznych w naszym kraju jest wciąż bardzo niewielu. To praca na najtrudniejszych odcinkach, z osobami z zaburzeniami psychicznymi. By zdobyć specjalizację, trzeba ukończyć wymagające, czteroletnie studia podyplomowe w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego. Psycholog kliniczny chętny, by koordynować pracę innych, to rzadkość. A psycholog „amerykański” to po prostu skarb.