Kiedy matki tańczą. „Nie może być tak, że albo uprawiamy sztukę, albo mamy dzieci”
AGATA CZARNACKA: – Po co się tańczy?
RENATA PIOTROWSKA-AUFFRET: – By skanalizować swoją kreatywność, energię, emocje, by wypuścić je na zewnątrz, podzielić się z innymi. By współodczuwać i czuć, że jest się częścią czegoś większego, taniec ma ogromny potencjał wspólnotowy. Z mojej perspektywy zawodowej taniec to język artystyczny, narzędzie ekspresji, a choreografia to dziedzina sztuki, która ten taniec komponuje, układa na scenie, organizuje w czasie i w przestrzeni. Z zawodu jestem choreografką i tańca używam jako narzędzia scenicznego, ale mam też do niego dużo miłości. Myślę, że bez tańca nie mogłabym żyć. A po co on nam jako społeczeństwu? Taniec zwraca uwagę na ciało, a ciało jest czymś, co dotyczy – dosłownie – każdego z nas. W tańcu dajemy sobie i swojemu ciału przestrzeń na przyjemność, kreatywność. Taniec pozwala zwrócić uwagę na ciało, co przecież wcale nie jest oczywiste w naszych czasach.
Czytaj także: Taniec – drugi język człowieka
Powiedziałabym, że zapominanie o własnym ciele często jest celem społecznego treningu.
W tańcu niezwykle ważne są umiejętności miękkie, interpersonalne. Konieczna jest uważność na swoje ciało, ale też na ciało drugiej osoby, współodczuwanie. Współodczuwanie nie jest czymś odciętym od ciała. Empatia kinetyczna czy empatia w ogóle nie jest wynikiem analitycznego myślenia. Jest wynikiem odczuwania, istnienia w jakiejś wspólnej materialności.