Nairobi w Kenii, dzielnica Korogocho. W jednym z największych slumsów świata tłum dzieci szturmuje szkołę baletową. Zajęcia prowadzi nauczycielka z Polski.
Negatywne doświadczenia, homofobia, której byłem świadkiem i sam padłem ofiarą w szkole baletowej, paradoksalnie stały się stymulujące do pracy – mówi choreograf i tancerz Wojciech Grudziński, laureat Paszportu POLITYKI w kategorii scena.
Jak się tańczy w Polsce? Czy nadal mamy spięte biodra? I co to mówi o naszym stosunku do ciała, poczuciu wstydu i wolności.
Osoby rodzicielskie, które są jednocześnie artystkami, artystami, zasługują na wsparcie. Mamy prawo i do pracy zawodowej, i do macierzyństwa, rodzicielstwa. Tak jak wszyscy inni ludzie – przekonuje w rozmowie z Agatą Czarnacką choreografka Renata Piotrowska-Auffret.
Katedra, Alkazar i pokaz flamenco – to punkty obowiązkowe na liście większości osób odwiedzających Sewillę. Katedrę i Alkazar znaleźć nietrudno, ale za dobrym flamenco warto się uważnie rozejrzeć.
Nie zamierzam udawać, że ten program nie jest w pewien sposób polityczny. Szczególnie że rządzący wcześniej nie zajmowali się systemowym i przemyślanym wsparciem muzycznych tradycji polskich wsi – tłumaczy Piotr Baczewski, popularyzator muzyki tradycyjnej z fundacji „Muzyka Zakorzeniona”.
Jak przełożyć „To jest wojna” Klementyny Suchanow i uliczne demonstracje na język tańca? W spektaklu „Panie władzo, to są tylko tańce” stawką jest zbiorowy bunt.
Autobiografia pierwszego tancerza Francji wywołała dyskusje o stanie francuskiej merytokracji. Hugo Marchand jest jej najwyższym osiągnięciem. Ale czy też wyrzutem?
Koncepcja spektaklu Marty Ziółek i Polskiego Teatru Tańca jest oryginalna, realizacja wciąga w akcję, choć nie jest to jeszcze wyczyn na poziomie „Ballet for Life”, voguingowo-baletowego show Maurice’a Béjarta.
Tegoroczny nabór do szkół baletowych należy do najmniej udanych od lat. Powody? Upadający prestiż zawodu i gorące dyskusje dotyczące samych metod kształcenia.