Mniej więcej wiemy, jak to było. Bóg znudzony tworzeniem Wszechświata ulepił mężczyznę i – by temu też się nie nudziło – dokleił mu kobietę. Adam i Ewa żyli w raju natury i byli nieśmiertelni. Tyle że nie wolno im było zrywać owoców z drzewa poznania. Jednak podstępny wąż skusił ich do złamania zakazu. Za karę Szef wygnał oboje z raju. Kobietę skazał na rodzenie w bólach, a mężczyznę na trudy pracy. I odebrał nieśmiertelność. Wygnani mieli dwóch synów, Abla i Kaina; jeden był pasterzem, a drugi rolnikiem. Kain z zawiści zamordował brata, ale też zbudował pierwsze miasto. To od niego pochodzą muzycy i rzemieślnicy, a więc i etos kultury i pracy. Po wygnaniu z raju i przeklęciu Kaina Bóg wielokrotnie karał śmiertelników, zsyłając na ziemię m.in. potop.
Immanuel Kant napisał w 1786 r., że człowiek, sięgając po zakazany owoc, stał się istotą wolną. Dzięki wyrządzonemu Złu, uzyskał świadomość Dobra. Dla Kanta Bóg był tylko synonimem instynktu, który dyktuje, a nie argumentuje. Wąż-szatan natomiast to głos rozumu: poznawszy Dobro i Zło, staniecie się równi Bogu. Co zresztą Bóg sam potwierdza, mieczem ognistym broniąc ludziom powrotu do naiwnych instynktów. No i dobrze, odpowiadał cezar Julian Apostata, wąż wyrządził ludziom przysługę... Ale czy naturze?
Bez mała pięć tysięcy lat później – według kalendarza biblijnego – człowiek wzniósł gigantyczne miasta. Zawładnął energią atomową. Postawił stopę na Księżycu i wysłał swe wizytówki poza Układ Słoneczny. Stworzył nową materię – tworzywa sztuczne. I majstruje przy kodzie genetycznym – tajemnicy życia.