Kanadyjczycy definiują swoją tożsamość w opozycji do Ameryki. Mamy – powiadają – kapitalizm z ludzką twarzą, nie jesteśmy tak skłonni do przemocy jak jankesi ani tak hałaśliwi i militarystyczni. Obce nam są skrajności, religijny fundamentalizm i ideologiczny ferwor. W polityce dominuje pragmatyzm i umiarkowanie. Lepiej umiemy się bawić, mamy tę europejską joie de vivre i nie jesteśmy tak poważni jak purytańscy pracoholicy ze Stanów. Łożymy więcej na pomoc dla biednych krajów i bardziej interesujemy się światem. Jak napisał Mordecai Richler, pisarz z Montrealu, „jesteśmy po prostu milsi”.
Ta opozycja do USA jest tu stale podkreślana, chociaż Kanada żyje w cieniu wielkiego sąsiada – mimo ogromnego obszaru ma 10 razy mniej ludności, z czego cztery piąte mieszka w 150-kilometrowym pasie wzdłuż granicy z USA, a gospodarki obu państw tworzą jeden organizm. Oba kraje mają wspólny system powietrzno-morskiej obrony NORAD i ujednoliconą sieć telefoniczną. Anglojęzyczni Kanadyjczycy mówią z amerykańskim akcentem, a walutą w ich kraju jest dolar, co prawda nie zielony.
Amerykański kolos patrzy na Kanadę z wyższością, ale Kanadyjczycy przypominają, że chociaż wielu z nich emigruje na południe za pracą, ruch jest dwukierunkowy: amerykańscy geje wyjeżdżają na północ, żeby się pobrać, odmawiający służby wojskowej szukają tam azylu, a tysiące Amerykanów uprawia turystykę medyczną – leczą się dużo taniej u kanadyjskich lekarzy i kupują tańsze leki. Bo Kanada jest inna.
Chodzi głównie o dziedzictwo Imperium Brytyjskiego, którego Kanada była kolonią. Jej dzieje są historią stopniowego uniezależniania się od Zjednoczonego Królestwa. W 1867 r. z kolonialnych prowincji powstało Dominium, co uważa się za początek Kanady jako państwa, chociaż prawdziwą niepodległość uzyskała dopiero w 1931 r.