Kiedy w 2005 r. konflikt wokół Związku Polaków zaostrzył się, Białoruskie władze uznały zarząd Andżeliki Borys za nielegalny i postawiły na czele Związku swoich czynowników, stosunki Warszawy i Mińska były zamrożone z powodu sankcji, jakimi państwa UE obłożyły białoruski reżim. Wtedy i sukcesywnie przez kolejne lata władze Białorusi pozbawiały Związek majątku i gnębiły działaczy, a polski MSZ mógł jedynie kiwać palcem w bucie i przyglądać się. Nie było rozmów z Mińskiem, nie było kontaktów na ministerialnym szczeblu, była tylko bezradność wobec tego, co się dzieje.
Teraz stosunki z Białorusią nieco się ociepliły, państwa europejskie zdjęły zakaz wjazdu na swój teren, stosowany wcześniej wobec białoruskich dygnitarzy, toczą się rozmowy o kredytach, zachodnie firmy delikatnie starają się inwestować na Białorusi, sam Aleksander Łukaszenko jeździ właśnie na nartach w jednym ze Szwajcarskich kurortów. Minister spraw zagranicznych Białorusi Siarhiej Martynau ma za kilka dni złożyć wizytę w Warszawie. Wydawało się, że ta zmiana relacji spowoduje podobne zachowanie także po drugiej stronie granicy, w Mińsku. Ale nie, białoruskie władze nadal szykanują Związek Polaków Andżeliki Borys, przejmują majątek, jaki przekazany został przez Polskę, polskiego podatnika. I okazuje się, że teraz także Warszawa nie ma ruchu, bo to wewnętrzna sprawa Białorusi. Można było wezwać polskiego ambasadora na konsultacje do Warszawy, co jest w języku dyplomatycznym poważnym ostrzeżeniem. Nie sądzę, żeby Łukaszenko bardzo się tym jednak przejął.
Mińsk, na kimś, kto tu jest pierwszy raz nie sprawia wrażenia stolicy kraju rządzonego przez dyktatora. Jest czysty, zadbany, nawet śnieg uprzątnięto z ulic. Na murach nie ma graffiti, na chodnikach śmieci.