Jezuicki Canisius Kolleg to szkoła znana w całym Berlinie. Rozległy szary gmach w środku elitarnej dzielnicy Tiergarten stoi między budynkami ambasad. „Zamieszkaj w dzielnicy dyplomatów” – kusi obok reklama ekskluzywnego osiedla. Elitarna jest też sama szkoła – ze względu na ofertę edukacyjną i poziom nauczania, a nie pochodzenie uczniów i status ich rodziców. Wśród młodzieży są też dzieci imigrantów i robotników, biedniejsi dostają stypendium. Niełatwo się tu dostać, ale matura z Canisiusa to gwarancja sukcesu w późniejszym życiu.
Taka jest szkoła Klausa Mertesa. Nauczyciel religii i łaciny, na rektora został wybrany 10 lat temu po tym, jak uczniowie odwołali poprzednika. „Z powodu braku zaufania” – po raz pierwszy jezuici dopuścili taką procedurę. Wcześniej w szkole obowiązywała zasada całkowitego posłuszeństwa i niepodważania woli zwierzchnika. Mertes jest inny. Napisał książkę „Sprzeciw z lojalności”, w której chwali bunt w obronie prawdziwych wartości. „Autorytet nie opiera się na autorytaryzmie”, powtarza. Dlatego jeśli gdzieś mogła pęknąć zmowa milczenia, to właśnie tutaj.
W 2006 r. do rektora przychodzi jeden z absolwentów i zwierza się, że był molestowany. Mertes zawiadamia o tym zwierzchników, zgodnie z kościelną procedurą. Rozmawia z uczniami, mówi, że zawsze mogą do niego przyjść. Zgłasza się kilku byłych uczniów. Opowiadają o szokujących przeżyciach, o tym, jak w latach 1974–1983 molestowało ich trzech księży. Tym razem Mertes nie zwraca się do zwierzchników, którzy na pierwsze zgłoszenie nie zareagowali – pisze listy do ponad 500 absolwentów.