Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Świat

Politycy i prorocy

Kryzysowe przepowiednie

Zamiast noworocznych życzeń dostaliśmy kolejną porcję obaw.

Jeszcze przed świętami dyrektor zarządzająca Międzynarodowego Funduszu Walutowego postraszyła powtórką Wielkiej Depresji, potem prezes Europejskiego Banku Centralnego po raz pierwszy przyznał, że strefa euro może się rozpaść. Ale wypowiedzi, które jeszcze niedawno wstrząsnęłyby giełdami, dziś spotykają się z obojętnością. Oficjele powtarzają to, co eksperci mówili rok temu, poza tym straszenie katastrofą na nikim nie robi już wrażenia. Zwłaszcza w Polsce, gdzie kryzys ma wciąż status UFO – wszyscy o nim mówią, ale nikt go nie widział.

Jak w czasach prosperity królował hurraoptymizm, tak dziś rządzi „ojejpesymizm” – równie bezpodstawna i żarliwa wiara w to, że wszystko się zawali, a po krachu przyjdzie wojna. Wtedy mamiono nas sielanką, dziś karmi się katastrofą. Na dodatek każdy chce być dziś Nostradamusem – ogłosić radykalną przepowiednię, by za rok chodzić w chwale proroka, który to wszystko przewidział i zasługuje na bezkrytyczny posłuch. Inni straszą, że sama propaganda kryzysu potęguje nieszczęście – jakby lata wieszczenia prosperity zrobiły cokolwiek, by uchronić nas przed obecnymi kłopotami. Tak naprawdę nikt nie wie, co przyniesie kryzys. Światową gospodarką nie rządzi pieniądz, nie kontrolują jej osławione rynki finansowe, nie władają nią wreszcie politycy. Nikt nie sprawuje nad nią pełnej kontroli, bo – jak zauważył Zygmunt Bauman – wyrosła poza istniejące struktury władzy, zarówno tej politycznej, jak i ekonomicznej. Zamiast państwowego ładu, który od dłuższego czasu był fikcją, oglądamy dziś rynkową anarchię: totalną współzależność krajowych gospodarek przy całkowitej nieprzewidywalności globalnego kapitału. Trudno się dziwić, że w takich warunkach prorocy są w cenie.

Tyle że ta anarchia nie może trwać wiecznie. Rynki mają interes w tym, by zagnać światową gospodarkę na skraj przepaści, ale państwa nie pozwolą, by ta w nią spadła. Tak jak rządy zaciskają dziś pasa, tak też inwestorzy będą musieli opanować chciwość, bo oni pierwsi zapłacą za ewentualną zapaść. Państwa i rynki potrzebują siebie nawzajem, a w nowym roku będą musiały zawrzeć rozejm – na strachu przed katastrofą nie da się już więcej zarobić, więc czas rozpocząć grę pod ocalenie. To nie jest proroctwo, tylko wniosek wyciągnięty na zdrowy rozum.

Polityka 01.2012 (2840) z dnia 03.01.2012; Komentarze; s. 9
Oryginalny tytuł tekstu: "Politycy i prorocy"
Więcej na ten temat
Reklama

Warte przeczytania

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną