Pół kraju zasiadło w ubiegłą środę przed telewizorami, by obejrzeć pojedynek o tytuł premiera Włoch 2013, czyli debatę dwóch kandydatów lewicy na szefa rządu po wiosennych wyborach parlamentarnych.
Pier Luigi Bersani, szef lewicowej Partii Demokratycznej (PD), pojawia się w studiu RAI1 w szarym garniturze i czerwonym krawacie w białe groszki, jak na byłego komunistę przystało. Jego rywal o przywództwo PD, lewicowy katolik Matteo Renzi, w krawacie niebieskim i – zgodnie z hasłem „Czeka nas ciężka praca” – z podwiniętymi rękawami białej koszuli. Tak jak oczekiwano, od początku atakuje młodszy, lżejszy i ruchliwszy Renzi. Musi, bo trzy dni wcześniej przegrał pierwszą rundę, prawybory w PD.
Pierwszy potężny cios zadaje niemal od razu: „Bersani przez 2547 dni był ministrem lewicowych rządów. Jeśli dziś Italia jest na kolanach, to także i jego wina”. Bersani jest cały czas w defensywie, ale często celnie kontruje. Renzi uważa, że PD powinna iść do wyborów sama, bez zawartych uprzednio sojuszy koalicyjnych, a Bersani na to: „Tak właśnie zrobiliśmy w 2008 r. i wygrał Berlusconi”. W ten sposób, w konwencji meczu bokserskiego, debatę relacjonowała większość włoskich mediów. Wszyscy są zgodni, że wygrał Renzi, choć „Corriere della Sera” pisze, że zaledwie o pół punktu, a „La Stampa” daje Renziemu aż trzy do jednego.
Symbol nowych Włoch
„Mnie nie wystarczy uczestnictwo. Ja chcę mieć wpływ, chcę wygrać wybory” – krzyczał Renzi już dwa lata temu na wiecu we Florencji. „Skoro nasza Partia Demokratyczna jest naprawdę demokratyczna, to niech nas wysłuchają ci na górze! Tak! Ich też chcemy zezłomować. Przecież od 20 lat lewicą kierują ci sami ludzie! Chcemy rewolucji.