Piraci z Karaibów odeszli już do legendy. Piraci z Somalii, którzy stali się w ostatnich latach głównym zagrożeniem na szlakach żeglugowych przez Morze Czerwone wokół Rogu Afryki, znacznie ograniczyli działalność po tym, gdy wspólnota międzynarodowa wysłała na wody Oceanu Indyjskiego siły wojskowe, a załogi statków handlowych dostały do ręki broń. Ale w Zatoce Gwinejskiej, w okolicach opływającej w ropę delty Nigru, morskie rozbójnictwo przeżywa boom.
Atakują tankowce, przepompowują paliwo, które potem sprzedają na czarnym rynku, porywają dla okupu członków załóg atakowanych statków. Pirackie bandy są dobrze zaopatrzone, większość z nich ma w swoich szeregach bojowników zaprawionych w walkach w delcie Nigru. Ich atutami są szybkość i ruchliwość – poruszają się łodziami motorowymi, którymi łatwo mogą umknąć z zakładnikami lub szybko zniknąć po przepompowaniu ropy z tankowca. Rekrutują miejscowych rybaków, którzy najlepiej znają te wody. Są też tacy, którzy do nich dołączają, wnosząc do interesu łodzie i własne umiejętności nawigacyjne.
Według „Foreign Policy” Zatoka Gwinejska staje się najbardziej niebezpiecznym akwenem na świecie. Pirackie gangi rozszerzyły obszar działania na nowe „terytoria” – wody Togo, Beninu, Wybrzeża Kości Słoniowej i Ghany. Do doskonale zaplanowanych łupieżczych rajdów dokonywanych przez grupy przestępcze doszło także na wodach Kamerunu i Gwinei Równikowej. Kraje Zatoki nie były dobrze przygotowane na takie zagrożenie i długa przed nimi droga do osiągnięcia zdolności do odparcia pirackich ataków i ścigania ich prowodyrów. Najsilniejsze państwa regionu, Nigeria i Kamerun, od lat uwikłane w spór graniczny na półwyspie Bakassi, z trudem współpracują nawet w tak żywotnej kwestii.
Fragment artykułu pochodzi z najnowszego 10 numeru tygodnika FORUM w kioskach od poniedziałku 11 marca 2013 r.