Jak doszło do tego, że zaczęła pani pisać o kulinariach?
Nigella Lawson: Przez pomyłkę. Kiedy byłam młoda i pracowałam jako dziennikarka, myślałam, że chcę napisać powieść. Pewnego dnia mój nieżyjący już mąż John powiedział: Uważasz, że wszyscy z taką pewnością siebie podchodzą do jedzenia i gotowania, jak ty? Powinnaś coś o tym napisać. Moja pierwsza książka „How to Eat” nie jest zbiorem przepisów. Mówi o tym, dlaczego jedzenie jest ważne. Po jej opublikowaniu uświadomiłam sobie, że nie chcę udawać powieściopisarki. Nie wolno zostawiać tematu jedzenia ekspertom, bo dotyczy nas wszystkich. Jemy codziennie i jest to bardzo ważna sfera życia. Dzięki jedzeniu nasz organizm może funkcjonować, ale dieta wiele mówi też o nas, o naszych emocjach. Chciałam więc napisać o jedzeniu trochę historycznie, trochę socjologicznie, a po części po prostu osobiście.
Czytała pani książki o jedzeniu, kiedy była jeszcze dziennikarką?
Wiele. Miałam szczęście, bo akurat nie te dwie, wcześniej napisane, które miały coś wspólnego z moją „How to Eat”. Gdybym na nie trafiła, rozpoczynając pisanie, nic by z moich zamiarów nie wyszło. Pierwsza to „Cook’s Companion” pióra Australijki Stephanie Alexander – fantastyczna, wymienia składniki, a na marginesie umieszcza dodatkowe sugestie dotyczące każdego przepisu. Trzeba trafu, że zrobiłam to samo w „How to Eat”. Gdybym widziała ten pomysł wcześniej, zniechęciłoby mnie to. Teraz jesteśmy zaprzyjaźnione, podziwiam tę autorkę. Drugą książką jest „Home Cooking”Laurie Colwyn, powieściopisarki i autorki opowiadań, zmarłej w młodym wieku w tragicznych okolicznościach. Książka jest doprawdy piękna i czuję, że gdybym ją odkryła wcześniej, pomyślałabym: „Och, nie jestem w stanie napisać czegoś tak doskonałego”.
Nie wolno zostawiać tematu jedzenia ekspertom, bo przecież jemy wszyscy. Dieta wiele mówi o naszych emocjach – angielska dziennikarka telewizyjna Nigella Lawson prowadzi program kulinarny, w którym bardziej niż przepisy sprzedaje samą siebie.
Reklama