Nelson Rodriguez przyjechał do USA z Gwatemali w 1994 r. – z wizą turystyczną, ale nie w celu zwiedzania Ameryki. Zaczepił się w firmie Kitchen&Bathroom – wyposażenie kuchni i łazienek. Szef załatwił mu pozwolenie na pracę, dostał zieloną kartę. Po 18 latach Nelson zaoszczędził tyle, że mógł ożenić się z piękną Miriam z Argentyny, zaciągnąć pożyczkę na dom z czterema pokojami w Rockville na przedmieściach Waszyngtonu i kupić Lexusa rocznik 2005. Pokazuje go z dumą rodzicom, kiedy przyjeżdżają go odwiedzić. Jego sześcioletnia córka pójdzie w tym roku do szkoły. Będzie już Amerykanką.
Jose Lopez z Dominikany miał mniej szczęścia. Przedostał się do USA 15 lat temu. Pieniądze z pracy na farmie poszły na opłacenie coyotes, którzy przeprowadzili go przez granicę. Dzięki kuzynom z Sunset Park w Nowym Jorku, gdzie osiadł na dłużej, dostał pracę na budowie. Już się odkuwał, ale spadł z dachu i złamał nogę, a ponieważ pracował bez papierów, wszystkie oszczędności pochłonęło leczenie. Po kryzysie i recesji stracił kolejną pracę. Żyje z dorywczych robót, w ciągłym strachu, czy jako indocumentado, czyli nieudokumentowany, nie zostanie deportowany. Ostatnio boi się już mniej.
Wyjście z podziemia
Dla takich jak Jose pojawiła się nadzieja, że będą mogli wyjść z podziemia. Kongres dopina plan reformy imigracyjnej, pierwszej od 27 lat, która ma zalegalizować pobyt i pracę w USA 11–12 mln nielegalnych imigrantów, a nawet utorować im drogę do obywatelstwa. Zgodnie z ustawą przygotowaną przez grupę senatorów z obu partii, obcokrajowcy pracujący na czarno uzyskają status „tymczasowej legalności”, chociaż pod warunkiem, że nie popełnili w USA przestępstwa oraz zapłacą karne opłaty i podatki.