Firmy te w oficjalnych komunikatach zastrzegają, że działały zgodnie z prawem, udostępniając wyłącznie informacje, jakie są zobowiązane dostarczyć na żądanie odpowiednich służb. Google wręcz zaprzeczył doniesieniom, że agencji służb specjalnych mieli bezpośredni dostęp do serwerów firmy – takie informacje również się pojawiły się w obiegu.
W końcu pojawił się kolejny zwrot – ujawnił się Edward Snowden, źródło prasowego przecieku. Miał on dostęp do najbardziej tajnych materiałów jako pracownik Booz Allen Hamilton, firmy świadczącej usługi dla amerykańskich instytucji zajmujących się bezpieczeństwem narodowym. Snowden oświadczył, że nie chce korzystać z anonimowości, choć zdaje sobie sprawę, że za ujawnienie może zapłacić dożywotnim więzieniem. Wcześniej musi do niego trafić – na razie przebywa w Hong Kongu, a więc terytorium należącym do Chin. Biorąc pod uwagę, co jeszcze Snowden wie, a czego nie ujawnił, można się domyślić irytacji Amerykanów.
Ja mam jednak wrażenie deja vu, obserwując rozwój tej historii. Kilkanaście dni temu uczestniczyłem w Stockholm Internet Forum. W przeddzień otwarcia konferencji w ambasadzie kanadyjskiej w Sztokholmie odbyła się premiera książki „Black Code” Ronalda Deiberta. W University of Toronto kieruje on m.in. Citizen Lab i bada problemy związane z cyfrową inwigilacją. Prezentując swoją książkę tłumaczył, na czym polega problem po 11 września 2001 r. Amerykanie przerażeni skalą zamachu dokonali transakcji wolność i prywatność za bezpieczeństwo. Uwierzyli, że zwiększenie prerogatyw służb specjalnych zwiększy ich skuteczność w „wojnie z terrorem”.
Służby jednak mają swoją specyfikę – uwielbiają tajemnicę (co jasne) i hierarchie. W efekcie w USA powstał bezpieczniacki mastodont, który chce coraz więcej i dostaje coraz więcej od polityków przekonanych, że bezpieczeństwo jest sprawą nienegocjowalną.