Dotychczasowa ustawa, uchwalona w 2011 roku przez prawicową większość parlamentarną, potwierdzała zakaz badań na ludzkich zarodkach (ustanowiony siedem lat wcześniej). Jednak w wyjątkowych przypadkach dopuszczała je pod kontrolą Agencji Biomedycznej, państwowej instytucji nadzorującej również przeprowadzanie przeszczepów, zapłodnienia in vitro, badań nad prokreacją i genetyką człowieka.
Była to typowa furtka uchylona po to, by nazbyt rygorystyczne prawo całkiem nie sparaliżowało rozwoju nauki i medycyny. Dzieki niej, mimo obowiązywania restrykcyjnej ustawy, od 2005 r. Agencja wydała 70 zezwoleń na prowadzenie badań nad ludzkimi zarodkami, odrzuciła zaś zaledwie 12 wniosków. Liczby te mówią same za siebie – nieprzystająca do rzeczywistości ustawa musiała wcześniej czy później zostać zliberalizowana. Pomimo tego 16 lipca b.r. aż 223 parlamentarzystów prawicy głosowało przeciwko nowemu prawu proponowanemu przez lewicę (za było 314). W tego typu głosowaniach, podobnie jak w Polsce, nie liczy się bowiem zdrowy rozsądek i argumenty naukowe, a głównie ideologia. Do utrzymania zakazu przekonywał kościół katolicki, a jego szczególnym obrońcą był arcybiskup Paryża André Vingt-Trois. Tak jak w sprawie równouprawnienia wszystkich małżeństw, wysiłki te spełzły jednak na niczym.
Zakaz prowadzenia badań na ludzkich zarodkach i zarodkowych komórkach macierzystych spychał Francję do dalszych rzędów w świecie nauki, gdyż obejmował bardzo szybko rozwijającą się i niezwykle konkurencyjną dziedzinę badawczą. Ostatecznym celem wszystkich badań biomedycznych jest wykorzystanie zdobytej wiedzy w leczeniu pacjentów, poprawie standardu życia ludzi i zapobieganiu chorobom. Nie można w nieskonczoność testować hipotez naukowych wyłącznie na materiale zwierzęcym, komórkach hodowanych in vitro czy drożdżach.