Klimat nieufności

Nowy prezydent IAAF obiecuje walczyć z dopingiem. Łatwo nie będzie

20 sierpnia 2015

Sebastian Coe został nowym prezydentem Światowej Federacji Lekkoatletycznej (IAAF). Co zrobi, by przywrócić królowej sportu wiarygodność?

Anglik pokonał jedynego rywala, byłego mistrza tyczki, Siergieja Bubkę. Wszyscy, którzy już dawno stracili wiarę w czystość sportu, umocnieni ostatnio w swoim sceptycyzmie po ujawnieniu przez „Sunday Times” i niemiecką telewizję ARD dopingowych sensacji (w latach 2001–2012 IAAF miała zatuszować ponad 800 podejrzanych wyników próbek krwi; cień padł na niemal 150 medalistów olimpijskich), patrzyli na te wybory bez nadziei na przełom.

Co to za różnica, czy wygra Bubka, który skakał po tytuły w najciemniejszej dopingowej epoce, czy też Coe, od 2007 r. wiceprezydent IAAF – głównej oskarżonej? Zresztą już w jego pierwszej reakcji na wyciek danych było dużo emocji. Australijskich specjalistów, którzy pomagali dziennikarzom w odczytywaniu danych z paszportów biologicznych, określił mianem „tak zwanych ekspertów”, a sam materiał określił jako wypowiedzenie wojny środowisku lekkoatletycznemu oraz jego władzom.

Taktyka bagatelizowania przez dyskredytowanie to chyba jednak nie był najlepszy pomysł, zwłaszcza biorąc pod uwagę kaliber przeciwnika. Dziennikarze „Sunday Timesa” oddali w ostatnich latach poważne zasługi walce z nieprawościami w sporcie (najpierw uporczywie ściągając kłamstwa Lance’a Armstronga, potem ujawniając kolejne korupcyjne skandale w FIFA). ARD niedawno wyemitowała świetnie udokumentowany reportaż o wspieranym przez państwo, systematycznym dopingu w rosyjskim sporcie.

Teraz Coe obiecuje powołanie niezależnej agencji do badania próbek pobranych od lekkoatletów. Tylko że z dotychczasową, działającą pod auspicjami IAAF, nie było problemu – wszak zarzuty zamiatania dopingowej plagi pod dywan dotyczą władz światowej lekkoatletyki.

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.