Wyjątkowy rywal, zwyczajny mecz

Dziś gramy z Niemcami. Niezależnie od wyniku pamiętajmy, żeby trzymać się ziemi

16 czerwca 2016

Wyciąganie wniosków z poprzednich spotkań z Niemcami to próżny trud.

Skoro gramy z Niemcami, to na pokrętle z temperaturą zaraz zabraknie skali, prezes TVP Jacek Kurski z typową dla siebie i swojego politycznego gniazda subtelnością proponuje w drugim kanale telewizji publicznej „Krzyżaków” (jako alternatywę, suspens, puentę?), podświetlamy wieżę Eiffela na biało-czerwono i takie tam. Ale spokojnie, to tylko drugi mecz grupowy. Ważny, ale ważniejszy będzie ten wtorkowy, z Ukrainą. Jeśli futbol jest logiczny, to właśnie ta seria spotkań rozstrzygnie o ostatecznej kolejności w grupie.

Był swego czasu taki trener reprezentacji, który mowy motywacyjne przed meczami kończył frazą o kiełbasach w górę, które następnie należy... (nie, jednak nie napiszę, nie ma jeszcze g. 23). Te wzniesione w górę kiełbasy to była tępa, prostacka parafraza naszej ówczesnej jedynej siły, czyli tzw. dobrego przygotowania fizycznego, bo było jasne, że biorąc pod uwagę jakość piłkarską, nie mamy prawa się z rywalem pokroju Niemiec mierzyć.

Na szczęście te czas już minęły. Teraz przedmeczowe rozważania to właśnie porównanie atutów obu drużyn, bo wreszcie mamy kim straszyć. I Niemcy o tym wiedzą, za dużo trudu kosztowały ich ostatnie mecze z nami i zbyt dobrą reklamę robią polskiej piłce nasi eksportowi zawodnicy, by nie nabrać do Polaków szacunku.

Ze wszystkich gier zespołowych to właśnie futbol najbardziej wymyka się rachunkowi prawdopodobieństwa oraz tzw. papierowym rozważaniom (co wczoraj udowodniła Albania, nieomal zawstydzając remisem gospodarzy). Wyciąganie wniosków z poprzednich spotkań z Niemcami to próżny trud. Wśród potoku banałów, jaki wyrzucają z siebie przed meczem piłkarze i trenerzy, akurat ten, że każdy mecz jest inny, jest prawdziwy.

Marcin Piątek

W swojej pierwszej poważnej pracy – sportowej redakcji „Rzeczpospolitej” – usłyszał, że brak dyplomu z dziennikarstwa nie przeszkadza w jego uprawianiu, a nawet pozornie zgrany temat ma w sobie potencjał pod jednym warunkiem: nie mielić mielonego.

W „Polityce” od końca 2008 r., a stały związek zawdzięcza Justynie Kowalczyk. Było tak: została w Libercu podwójną mistrzynią świata w biegach narciarskich, w poniedziałkowe przedpołudnie zadzwonił telefon z mitycznego redakcyjnego IV piętra z sugestią, że Justyna świetnie wyglądałaby na okładce, tylko trzeba pod nią co nieco napisać. Termin: sześć godzin. Zamówienie zostało przyjęte, czego następstwem był paraliż twórczy, na szczęście przejściowy. Okładka poszła, etat przyszedł.

W ostatnich latach autorsko aktywny w sportowym rewirze raczej okazjonalnie, stara się teraz nie mielić głównie w dziale rynkowym oraz korzystając z gościnności szefostwa działu społecznego i kulturalnego. Na nadmiar zebranego materiału oraz syntezę przekazu dobrze robi mu thrash metal, ze szczególnym uwzględnieniem królowej gatunku, która, jak wiadomo, jest tylko jedna.