Dlaczego Francja znalazła się na pierwszej linii Państwa Islamskiego

Mohamed Lahoualej Bouhlel przyjechał do Francji z Tunezji w 2005 r. jako 20-latek. Wybrał Niceę jak większość mężczyzn z rodzinnego miasteczka M’saken koło Sus. To tereny turystyczne, raczej zasobne, hotel przy hotelu, przynajmniej dopóki arabska wiosna nie pogrążyła tunezyjskiej turystyki. W Nicei, wśród 40 tys. rodaków, mieli swoją wspólnotę, w którą Mohamed wsiąkł. Dostał kartę stałego pobytu, woził towary furgonetką, ożenił się, miał troje dzieci. 6 lat temu zaczęły się kłopoty z policją: drobne przestępstwa, kradzieże, separacja z żoną, zakaz zbliżania się z powodu przemocy domowej. Stawał się, mówią sąsiedzi, coraz bardziej agresywny, skryty, depresyjny (okazało się teraz, że przed wyjazdem do Francji przechodził długie leczenie psychiatryczne). Ale ciągle żaden meczet czy ramadan, krąg zainteresowań: siłownia, kobiety, salsa. W styczniu dostał pół roku w zawieszeniu za pobicie sąsiada, który prosił, żeby przeparkował furgonetkę. Miał długi, odmówiono mu kredytu, ostatnio stracił pracę, bo zasnął za kierownicą. 11 lipca wypożyczył za 4,5 tys. euro 19-tonową ciężarówkę chłodnię. Banalność morderczego aktu Ten życiorys sprawcy warto było przytoczyć, choć dziś to mało istotne dla 84 ofiar śmiertelnych i ponad 200 rannych jego ataku terrorystycznego na nicejskiej Promenadzie Anglików. Ale dobrze się mieści w profilu terrorystów nowej generacji. Młodzi z arabskimi korzeniami, często samotni, raczej zasymilowani, normalni, wrośnięci w lokalne społeczeństwa, o dosyć rozrywkowym trybie życia, wchodzący w drobne konflikty z prawem, późno odkrywający związki z islamem i rosnące poczucie odrzucenia. Co powoli pcha ich w związki z tzw. Państwem Islamskim (PI). 31-letni Bouhlel to nowy model: terrorysta hybrydowy, jak ich zaczęto we Francji nazywać po akcie Yassina Salhiego z zeszłego roku, który w podobnych okolicznościach życiowych z zimną krwią obciął głowę swojemu szefowi i jej zdjęcia wysłał do Syrii kolegom zwerbowanym przez PI. Tu nie ma siatki spiskowców, kodowanych telefonów, materiałów wybuchowych, skomplikowanych przygotowań i scenariuszy. Banalność morderczego aktu z Nicei mogłaby nieść pocieszenie, że po ubiegłorocznej czarnej serii (146 ofiar) udało się zapobiec aktom terroru o bardziej profesjonalnym charakterze. To oznaka rosnącej słabości PI (o topniejącym terytorium i wpływach) lub/i większej skuteczności służb. Także nicejskiej chałupniczej zbrodni można było zaradzić, wyłączając w ten wieczór święta narodowego i fajerwerków ruch samochodowy w centrum miasta. Skoro jest stan wyjątkowy i w Nicei od miesięcy spodziewano się zamachu. W mieście jest już 15 kamer na kilometr kwadratowy i w tym roku podwójnie ostro tu ćwiczono: przed karnawałem w lutym i mistrzostwami Euro, kiedy to odpierano nawet hipotetyczny atak jądrowy, bakteriologiczny i chemiczny. Teraz jednej ciężarówce udało się dokonać w tym systemie bolesnej wyrwy. Zresztą niedawny raport parlamentu dotyczący ubiegłorocznych ataków nie pozostawiał na francuskich służbach specjalnych (jest ich sześć i podlegają trzem ministrom) suchej nitki. Na pierwszej linii PI Dlatego w opinii publicznej, w przeciwieństwie do poprzednich zamachów, górę nad odruchami współczucia i solidarną żałobą bierze zniecierpliwienie i ton oskarżenia wobec władz. Ekipie prezydenta Hollande’a nic już chyba bardziej nie zaszkodzi w sondażach, tak są niskie. Ale też wyraźnie widać, że czasy beztroski odeszły całkowicie w niepamięć. Sytuacja codzienne