Film. Człowiek powinien dopasować się do otoczenia, którego jest częścią. Co jednak, gdy otoczenie się zmienia? Co wtedy dzieje się z człowiekiem? Pytanie pada we francusko-grenlandzkim filmie „Inuk” z 2010 r. Tytułowy Inuk to nastolatek wychowany w Nuuk, stolicy największej wyspy świata, mieście zbudowanym przez Duńczyków na nagich skałach, pełnym szkaradnych bloków, śmieciowego jedzenia i społecznych kontrastów. Chłopca odbiera się matce nadużywającej alkoholu, po czym wysyła prawie 800 km na północny zachód do domu dziecka w Uummannaq. W kraju, gdzie nie ma dróg, jest to podróż w jedną stronę. Własną drogę Inuk odnajduje, ucząc się używać bata na psy, jedynej pamiątki, jaka mu została po tragicznie zmarłym ojcu, sławnym myśliwym.
Osada. Uummannaq to osada na wyspie o powierzchni 12 km kw., 460 km na północ od kręgu polarnego, zamieszkana przez ok. 1300 osób. Przez większość roku ląd nie ma tu znaczenia, bo morze skuwa lód, więc między osadami mieszkańcy przemieszczają się samochodami, skuterami śnieżnymi i psimi zaprzęgami. Na wyspę można się dostać kilka razy w tygodniu helikopterem, a jeśli ten nie przyleci, bierze się jedną z ośmiu taksówek i jedzie po lodzie.
Nie słychać tu nic poza wyciem kilkuset psów na łańcuchach. Zwierzęta spijają to, co wylało się z przydomowych rur (w mieście nie ma kanalizacji i często brakuje bieżącej wody), zjadają własne, już podsuszone, odchody albo siebie nawzajem. Wiosną rodzą się szczeniaki, które przez pierwsze sześć miesięcy biegają wolno i stanowią łatwy łup. W każdym z trzech sklepów spożywczych jest tyle samo zamrażarek co półek, bo pierwszy po zimie statek z zaopatrzeniem przypływa zazwyczaj pod koniec maja.