Wojna handlowa Ameryki z Europą? To już za tydzień.
Punkty zapalne są dwa. Pierwszy to konsekwencje odstąpienia Ameryki od porozumienia nuklearnego z Teheranem. Prezydent Donald Trump zapowiedział, że jego rząd będzie ścigał firmy, które inwestują w Iranie, co na dziś oznacza głównie europejskie. Drugi punkt to cła karne na stal i aluminium, uruchomione wiosną przez Trumpa. Prezydent USA w ostatniej chwili wyłączył spod ich działania europejskich eksporterów, ale tylko do 1 czerwca. Miał nadzieję, że do tego czasu uda się wynegocjować/wymusić na Europejczykach szersze otwarcie rynku dla amerykańskich produktów. W obu powiązanych ze sobą przypadkach na kompromis się nie zanosi.
Komisja Europejska oficjalnie zapowiedziała już uruchomienie tzw. statutów blokujących w sprawie Iranu. W latach 90. miały być odpowiedzią na karanie przez Amerykanów europejskich firm inwestujących m.in. na Kubie (ostatecznie nie użyto ich). Konstrukcja tych statutów jest kontrowersyjna: przewidują np. kary dla firm, które ulegną presji Ameryki i wycofają się z Iranu. Ale też zapowiadają wsparcie finansowe dla tych, które pozostaną. W tym przypadku panuje rozdźwięk w samej Europie. Z jednej strony wszyscy europejscy liderzy są zirytowani, bo Waszyngton już zapowiedział, że nie będzie ścigał za inwestycje w Iranie np. chińskich firm telekomunikacyjnych. Ale już Niemcy, choć chcieliby uratować porozumienie z Iranem, nie zamierzają pójść z tego powodu na wojnę handlową z USA. Z kolei Paryż wydaje się na nią gotowy. Niemcy mają po prostu w USA znacznie więcej do stracenia gospodarczo (największy eksporter do Ameryki). Dla Francuzów rynek amerykański nie ma takiego znaczenia.
Paryż nie pozostawia też wątpliwości w sprawie bezpośrednich relacji handlowych: nie będzie o nich żadnych rozmów, jeśli europejskie firmy nie zostaną na stałe wyłączone spod wspomnianych ceł karnych – dla przypomnienia: 25-procentowe na import stali i 10-procentowe na aluminium.