Za jakiś czas zobaczymy, który szczyt przyniesie poważniejsze skutki. Helsiński prezydentów USA i Rosji czy spotkanie w Pekinie, gdzie tego samego dnia przywódcy Chin podejmowali liderów Unii Europejskiej. Mimo głębokich różnic dzielących Chiny i Europę (prawa człowieka, ochrona europejskich inwestycji, dumping chińskiej produkcji), obiecali sobie, że postarają się utrzymać liberalny system międzynarodowy w dobrej formie. Na przekór prezydentowi USA Donaldowi Trumpowi, który chciałby położyć go na łopatki.
Deklaracja jest oczywiście niezobowiązująca, sam liberalizm zmaga się z kryzysem, dodatkowo ten w chińskim wydaniu podszyty jest zamordyzmem, ale demonstrowany jest kierunek. Unia i Chiny próbują zwierać szeregi, by zachować korzystny dla nich porządek w gospodarce, stworzony zresztą i utrzymywany po II wojnie przez Amerykę. Nie pasują im wojny handlowe z USA, Europie także Trump wątpiący w NATO, podważający sens Unii i ignorujący tradycyjne sojusze. Do przerzucania mostów dopinguje jeszcze przyspieszająca z ludzkiej winy zmiana klimatu, w którą Trump nie wierzy. Z taką Ameryką kłopot ma i Japonia. Dlatego, będąc w Azji, przewodniczący Rady Europejskiej Donald Tusk i szef Komisji Europejskiej Jean-Claude Juncker zajrzeli do Tokio, by podpisać negocjowaną od lat umowę o wolnym handlu.
Porozumienie przewiduje niższe cła m.in. na europejskie wina i sery oraz japońskie samochody, obejmie jedną czwartą światowej gospodarki i ustanowi największą tego typu strefę w historii. Podobne umowy Europa negocjuje z szeregiem państw, od Ameryki Płd., przez Afrykę, Azję i Oceanię, choć próby te pewnie ani nie zrównoważą, ani nie zastąpią związków gospodarczych UE z USA (np. handel Unii z Japonią to 20 proc. wymiany amerykańsko-europejskiej). Niemniej asertywność Europy wzrasta.