Monica Witt. Od kontrwywiadu USA do wywiadu irańskiego

Była agentka kontrwywiadu amerykańskich sił powietrznych przeszła na stronę wroga. Ale mimo szpiegowskiego stażu Witt nie wykazała się profesjonalizmem i jej działalność została dość szybko wykryta.

Na podstawie tego, co na razie wiadomo o Monice Elfriede Witt, oskarżonej kilka dni temu o współpracę z wywiadem Iranu, nie wydaje się, by na kanwie jej historii powstał klasyczny film szpiegowski. Prędzej chyba psychologiczny portret kobiety, ze społeczno-politycznym tłem, próbujący dociec, dlaczego była agentka kontrwywiadu amerykańskich sił powietrznych przeszła na stronę zdeklarowanego wroga USA. Bo mimo kilkuletniego szpiegowskiego stażu Witt nie wykazała się profesjonalizmem i jej działalność została dość szybko wykryta.

Kariera wojskowa Moniki Witt

Urodzona w Teksasie Monica wstąpiła do lotnictwa wojskowego w 1997 r., jako 18-latka, i rozpoczęła służbę na samolocie RC-135 wyposażonym w wywiadowcze urządzenia elektroniczne. Ma za sobą misje na Bliskim Wschodzie, w tym także w Iraku po amerykańskiej inwazji. Była specjalistką od szyfrów. W 2008 r. opuściła wojsko, zrobiła licencjat (stopień BA) na Uniwersytecie Maryland, pracowała dla firm zbrojeniowo-ochroniarskich, by wstąpić na studia magisterskie (MA) na stołecznym Uniwersytecie George′a Washingtona. To wtedy – jak relacjonują jej koledzy z uczelni w rozmowach z „New York Timesem” – zaczęła opowiadać, jak dramatycznym przeżyciem była dla niej wojna w Iraku i jakim wstrząsem postawa jej kolegów żołnierzy, przechwalających się według niej sukcesami akcji bojowych, w których ginęli cywile.

Krytyczna wobec USA, przeszła na islam

Znajomość z dziennikarzem telewizyjnym irańskiego pochodzenia Marziehem Hashemim zaowocowała wyjazdem do Iranu na konferencję „Hollywoodism”, będącą oskarżeniem filmów amerykańskich o czarny PR na temat islamu. W imprezie uczestniczyli negacjoniści

USA

Tomasz Zalewski

Korespondent „Polityki” z USA. Absolwent socjologii na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę dziennikarską rozpoczął pod koniec lat 70. w tygodniku „Literatura”. W latach 1987–93 pracował w nowojorskim „Nowym Dzienniku”, był korespondentem PAP. Z „Polityką” związany od 1997 r. Za reportaż „Szczecin: Grudzień-Sierpień-Grudzień”, napisany z Małgorzatą Szejnert, otrzymał w 1985 r. Nagrodę Solidarności. Autor czterech książek będących plonem jego wieloletniej pracy w Ameryce: „Inne stany”, „Harlem”, „Hillary Clinton” i „Żydowska Ameryka”. W USA spędził ok. 30 lat.

Rozwiń