Zarejestrowany moment, kiedy podczas sobotniej manifestacji „żółtych kamizelek” w Paryżu przechodzący obok filozof Alain Finkielkraut wyzywany jest od „brudnych syjonistów”, a grupka krzyczy za nim: „wracaj do Tel Awiwu”, obiegł całą Francję i stał się punktem odniesienia. Bo Finkielkraut, potęga wolnej myśli, to tutaj instytucja i symbol. Prezydent Macron tweetował, że antysemityzm to „zaprzeczenie wszystkiego, czym jest Francja”. A wkrótce ogłoszono, że liczba incydentów antysemickich, po dwóch latach spadków statystyk, w zeszłym roku wzrosła o 74 proc. Minister spraw wewnętrznych Christophe Castaner ogłosił, że „rozpowszechniają się niczym trucizna”. Na cmentarzu pod Strasburgiem (miejsce to odwiedził później Macron) na żydowskich grobach namalowano swastyki, swastyka zakryła głowę Simon Weil na paryskim muralu, na sklepie z bajglami namalowano „Juden”, a gdzieś na garażu pojawił się napis „Macron, ty żydowska dziwko”. I tym podobne.
Trudno te incydenty jednoznacznie utożsamiać z „żółtymi kamizelkami”, ale faktem jest, że narodzony trzy miesiące temu ruch systematycznie kurczy się, ale i radykalizuje, zmierza ku przemocy (podczas cosobotnich starć zostało już rannych ponad 1,4 tys. manifestantów i tysiąc policjantów). Nadal ma otwartą, amorficzną formułę „głosu ludu”, z czego korzystają skrajni lewacy i – z drugiej strony – ultraprawicowcy. A oba te skrzydła mają swoją antysemicką historię. „Kamizelki” zaczęły kontestację od cen benzyny i nadmiaru radarów drogowych, ale szybko lista wrogów zaczęła puchnąć: znaleźli się na niej politycy, z Macronem na czele, elity, policjanci, dziennikarze, drogie samochody i w ogóle bogacze, zadzierający nosa paryżanie.