W niedzielę 14 kwietnia Pete Buttigieg ogłosił, że powalczy o demokratyczną nominację w wyborach prezydenckich. Ale z jego ust ani razu nie padło słowo „walka”. Amatorzy statystyk szybko policzyli, że rywale na lewicy w przemówieniach inicjujących start wypowiadali je wielokrotnie. Senatorowie Cory Booker dziewięć razy, Kirsten Gilibrand – 21, Kamala Harris – 23, a rekordzistka Elizabeth Warren aż 25. Za to Buttigieg (czyt. Budadżadż) dziewięciokrotnie powtórzył wyraz, o jakim Ameryka ostatnio zapomniała, a był on fundamentem pierwszej kampanii Baracka Obamy, czyli „nadzieja”. Harris, Warren i Booker nie użyli go ani razu.
37-letni burmistrz 100-tysięcznego miasteczka z głębokiej prowincji republikańskiego stanu z pewnością odróżnia się od konkurentów. Komentatorzy tym właśnie tłumaczą gwałtowny wzrost popularności polityka, o którym pół roku temu nie słyszeli nawet politolodzy. W wewnętrznych rankingach demokratów jest już na trzecim miejscu, po Joem Bidenie i Berniem Sandersie. Buttigieg jest też na podium, jeśli chodzi o zbieranie funduszy na kampanię. Odkąd 23 stycznia powołał swój tzw. sztab rozpoznawczy (exploratory comittee), dzięki czemu mógł zacząć odkładać pieniądze na wyborcze konto, zgromadził już 7 mln dol.
No i jest gejem
Ma niebanalną biografię. Jest jedynakiem, urodził się w South Bend w Indianie, w rodzinie Amerykanki i imigranta z Malty, który przed poznaniem matki Pete’a planował zostać jezuitą. Przyszły burmistrz skończył Harvard, był też stypendystą prestiżowego programu Rhodesa, dzięki czemu studiował m.in. na Oxfordzie. Potem zaczął karierę w Biurze Marynarki Wojennej USA i spędził siedem miesięcy na wojnie w Afganistanie.
I to ostatnie doświadczenie, chociaż ekstremalne, miało go właśnie nauczyć ugodowości.