Po tygodniach burzliwych manifestacji wojskowi pozbawili władzy dwóch prezydentów – weteranów Abdulaziza Buteflikę w Algierii i Omara al-Baszira w Sudanie (którego uwięzili). A teraz zrobią wszystko, aby w nowym rozdaniu wyborczym zachować swe fundamentalne wpływy. Prezydent Egiptu Abdul Fatah as-Sisi w porównaniu z tamtymi, staż ma skromny, w zeszłym roku rozpoczął ledwie drugą kadencję (uzyskując 97 proc. głosów, kiedy konkurenci się usunęli lub zostali aresztowani). Ale Sisi, dawny szef armii, który obalił w 2013 r. demokratycznie wybranego poprzednika, postanowił nie puszczać spraw na żywioł. Poprawki do konstytucji, przyjęte właśnie przez parlament, mają wydłużyć kadencję prezydenta do sześciu lat. Co dodałoby 64-letniemu Sisiemu dwa lata do obecnej, czteroletniej i dodatkowe sześć – w sumie miałby święty spokój do 2030 r. Przyjęcie zmian w konstytucji – które jeszcze wzmacniają rolę armii, nieomal całkowicie uzależniają od prezydenta wymiar sprawiedliwości, ale też ustanawiają minimum 25-proc. kobiet wśród posłów – poprzedzone będzie w maju referendum. Jednak tu nie powinno być niespodzianek: już zaczęła się państwowa kampania zachęcania i zastraszania.
Według organizacji praw człowieka, Sisi ma gorszą kartotekę niż dawniej Mubarak, którego obaliła arabska wiosna: 60 tys. więźniów politycznych, niezliczone przypadki „zniknięć”, walka ze swobodami w internecie (by nie powtórzyć dawnych błędów, kiedy na parę miesięcy stał się tu rozsadnikiem wolności). Jest i marchewka: Sisi zapowiedział prawie podwojenie płacy minimalnej i emerytur. Jedyny problem rządzących, że może okazać się za krótka. Wtedy znów zacznie rządzić ulica, i diabli wezmą konstytucyjne gwarancje nieśmiertelności władzy.