NATO od piątku ma nowego dowódcę. Kadencję Naczelnego Dowódcy Sojuszniczego w Europie (SACEUR) gen. Tod Wolters zaczynał w chwili, gdy w Polsce trwała defilada pod hasłem „Silni w sojuszach”. Uroczystość w sztabie SHAPE w belgijskim miasteczku Mons była dużo skromniejsza niż ta w Warszawie, ale w rzeczywistości dla polskiego bezpieczeństwa ważniejsza. Nadzór nad militarnym bezpieczeństwem Europy Wolters przejął z rąk gen. Curtisa Scaparrottiego. Kiedy kończył krótkie przemówienie, odwrócił się do poprzednika, mówiąc: „Vigilance endures” (Czujność trwa). W godle dowództwa jest podobne hasło, po łacinie: vigilia pretium libertatis – czujność jest ceną wolności. Gen. Wolters będzie czuwał przez następne trzy lata.
NATO nie może dać się zaskoczyć
Jego poprzednik, generał wojsk lądowych Curtis Scaparrotti, przekazał sojuszniczy posterunek w stanie podwyższonej gotowości. Liczba i skala ćwiczeń, patroli morskich i powietrznych, przebudowa i powiększanie dowództw, jakie uruchomiono za jego kadencji, nie mają precedensu od zakończenia zimnej wojny. Wzrasta aktywność wojsk USA w Europie, a sojusznicy – mimo problemów z obiecanymi wydatkami – w dużym stopniu dzielą między siebie obowiązki wspólnej obrony.
Za czasów Scaparrottiego do Europy wróciły amerykańskie czołgi, na Bałtyk i Morze Czarne regularnie zaglądają sojusznicze okręty, a obszar Obwodu Kaliningradzkiego i Krymu jest praktycznie stale monitorowany z powietrza przez samoloty i bezzałogowce. Na wschodniej flance rozmieszczone zostały wielonarodowe bataliony, a na lotniskach dyżurują gotowe do lotu myśliwce.