O ile eurowybory posłużyły za solidny sondaż w polityce krajowej, obsada najważniejszych stanowisk w Brukseli da odpowiedź na pytanie o realne wpływy poszczególnych państw w Unii Europejskiej. A rok jest wyjątkowy, bo nowych szefów dostaną instytucje nie tylko związane z europarlamentem – jego przewodniczący, szef Komisji Europejskiej i Wysoki przedstawiciel ds. spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa – ale też Europejski Bank Centralny i Rada Europejska.
Wybór całej piątki będzie więc negocjowany w pakiecie uwzględniającym trzy parytety: przynależność frakcyjną, region pochodzenia i płeć. W pierwszym chodzi o to, aby posady dostali przedstawiciele frakcji, które utworzą koalicję w europarlamencie (prawdopodobnie chadecy, socjaliści, liberałowie i/lub zieloni). Dwa pozostałe dotyczą pozytywnej dyskryminacji: kobiet oraz przedstawicieli południa i wschodu Unii.
„Matką” brukselskich stanowisk jest pozycja szefa Komisji. To Komisja – jako jedyna – ma prawo inicjatywy ustawodawczej i już po wyborze zyskuje względną niezależność od rządów państw członkowskich zebranych w Radzie. W normalnych okolicznościach dobór pozostałej czwórki byłby uzależniony od cech nowego szefa Komisji. Tym razem może być inaczej z powodu Europejskiego Banku Centralnego (EBC). Choć zmiana na tym stanowisku nastąpi dopiero jesienią, to nowego szefa EBC poznamy jeszcze w czerwcu – żeby rynki miały czas ochłonąć.
Tu opcje są w zasadzie tylko dwie: Fin Erkki Liikanen i Niemiec Jens Weidmann. Ten pierwszy będzie neutralnym wyborem i nie wpłynie na układ sił przy obsadzie pozostałych stanowisk. Gdyby jednak szefem EBC został kontrowersyjny zwłaszcza dla krajów Południa jastrząb fiskalny Weidmann, oznaczałoby to, że Niemcy zgrali już wszystkie karty i pozostałe stanowiska są już uzgodnione – bez kandydatów popieranych przez Berlin.