W polityce, jaką dotąd znaliśmy, sprawa wydaje się oczywista. Oto prezydent USA składa propozycję nie do odrzucenia prezydentowi Ukrainy: chcecie pomocy amerykańskiej, to pomóżcie mi zebrać haki na mojego rywala w przyszłorocznych wyborach. Wygląda to gorzej niż Watergate, gdy prezydent Richard Nixon nielegalnymi metodami też gromadził materiały przeciw oponentom, ale nie korzystał ze wsparcia zagranicy. Dlatego demokraci zainicjowali procedurę impeachmentu Donalda Trumpa, oskarżając go o rażące nadużycie władzy. Próbę podporządkowania bezpieczeństwa narodowego prywatnym interesom, z dodatkowym zarzutem utrudniania ewentualnego śledztwa, gdyż Biały Dom ukrył zapis rozmowy z prezydentem Wołodymyrem Zełenskim na supertajnym serwerze. A Trump grozi informatorom sygnalisty, że potraktuje ich jak szpiegów.
Wynik tej konfrontacji stoi jednak pod znakiem zapytania. Ruch demokratów może się okazać samobójczy. Pojawiła się teza, że impeachment wręcz ułatwi Trumpowi reelekcję. Pomysł zdjęcia prezydenta z urzędu przez Kongres nie jest popularny – co najmniej połowa Amerykanów jest mu przeciwna. Nie przypadkiem o pozbawieniu go władzy musi zdecydować Senat większością dwóch trzecich głosów, czyli ponadpartyjnie. Umożliwia to republikanom odwracanie kota ogonem i przekonywanie, że Trumpowi naprawdę chodziło o walkę z korupcją na Ukrainie, przykładem której miał być syn Joego Bidena, zatrudniony w oskarżanej o pranie pieniędzy firmie ukraińskiej – chociaż prokuratorzy tego kraju zapewniają, że nie zrobił nic złego.
Zbieżność impeachmentu z rozkręcającą się kampanią wyborczą sprawia, że tym łatwiej przedstawić go jako polityczną wendetę. Jeśli Trump zostanie przez Senat uniewinniony, na co się zanosi, wystąpi w aurze obrońcy ludu przed atakiem elit. Tak może się to zakończyć.