Pedro Castillo, wiejski nauczyciel z Andów i nowy prezydent Peru, przemówił w czasie uroczystości zaprzysiężenia naprawdę pięknie. Zaczyna się nowy etap w życiu kraju – dość korupcji i dość lekceważenia najuboższych. Na pierwszym miejscu będzie edukacja i służba zdrowia, dostępne dla wszystkich i dla każdego. Wielkie koncerny eksploatujące bogactwa naturalne – złoto i inne metale, a także gaz i ropę – będą musiały się hojniej dzielić swoimi zyskami, mówił. Ważne jest powstrzymanie niszczenia środowiska przez owe koncerny, co od dziesięcioleci jest nagminną praktyką. Prowadzi ona do zatruwania zbiorników wodnych oraz osuszania rzek i jezior. Towarzyszą temu eksmisje miejscowych, które spychają ich z życia w biedzie do życia w nędzy. Prezydent z ludu będzie się temu przeciwstawiał z całą mocą.
Pierwsze decyzje personalne Castillo wzbudziły jednak konsternację, także na lewicy, z której się wywodzi. Na szefa rządu mianował Guido Bellido, 41-letniego polityka… paleolewicy. (W Peru szefem egzekutywy jest sam prezydent, a szef rządu to ktoś w rodzaju kierownika urzędu Rady Ministrów i „operacyjnego” wykonawcy decyzji głowy państwa). Bellido, mimo młodego wieku, uważany jest za przedstawiciela dogmatycznych marksistów-leninistów. Ma też na koncie homofobiczne wypowiedzi, podobnie jak Castillo, katolik tradycjonalista, który przed drugą turą wyborów musiał przejść ekspresową edukację w kwestii praw osób LGBT.
Krytykę nominacji Bellidy dogmatycy odrzucili i zarzucili umiarkowanym we własnym obozie… „lewicowość kawiorową”. (Skąd my to znamy?) Życie wewnętrzne peruwiańskiej lewicy nie byłoby tak istotne, gdyby nie to, że osobliwa nominacja wywołała spadki notowań giełdowych – ogółem o 6 proc. Castillo strzelił samobója w pierwszej minucie długiej rozgrywki.