Generał Abdel Fattah Burhan przejął władzę w Sudanie i od razu obiecał technokratycznych ministrów oraz wybory w lipcu 2023 r., ale historie puczów w Afryce każą traktować podobne zapowiedzi jak gwarancję przyspawania do przechwyconych stanowisk. Przykładem sąsiedni Egipt, gdzie umościł się reżim marszałka polnego, przebranego w cywilny garnitur prezydenta.
Sudański zamach stanu nie był zaskoczeniem, zapowiadały go manifestacje wzywające wojsko do akcji. 45-milionowe społeczeństwo jest wymęczone inflacją (w czerwcu sięgnęła 413 proc.), biedą, bezrobociem, brakami podstawowych produktów żywnościowych, leków ratujących życie oraz widoków na szybkie podniesienie gospodarki, zrujnowanej kilkoma dekadami izolacji. Próbę przejęcia kontroli mundurowi podjęli we wrześniu, powiodło się przy kolejnym podejściu w ostatnim tygodniu października. Tym samym skończyły się eksperymentalne rządy cywilno-wojskowe, wprowadzone po rewolucji, która w 2019 r. obaliła dyktatora Omara Baszira. W listopadzie wojsko miało ustąpić pola cywilom, ale generałowie znaleźli dość powodów, by tego nie robić.
Burhan twierdzi, że ratuje kraj przed wojną domową. Wojskowi działali podręcznikowo, wprowadzili stan wyjątkowy, premiera i innych wyższych urzędników zamknęli w aresztach domowych, sparaliżowali centrale wpływowych związków zawodowych, wyłączyli internet i telefony. Niepodręcznikowe są jednak rozmiary społecznej kontry. Sudańczycy są podzielni i pierwszy tydzień po puczu upłynął w rytm masowych protestów zwolenników utrzymania wariantu cywilnego, rozpraszanych ostrą amunicją.
Obawy o przyszłość wzbudza przeszłość 61-letniego Burhana. Posyłał rodaków – w tym dzieci – na wojnę w Jemenie. Brał udział w pacyfikacjach Darfuru, gdzie w latach 2003–08 zginęło 300 tys.