Sebastian Kurz niespodziewanie ogłosił, że wycofuje się z polityki. Oświadczył, że „przestała mieć dla niego urok” i że wybiera życie rodzinne. Dwa tygodnie temu złożył rezygnację z urzędu kanclerskiego, z powodu narastającego skandalu korupcyjnego dotyczącego wydarzeń sprzed pięciu lat. Sądzono, że Kurz wziął na przeczekanie i będzie rządzić z tylnego fotela: został szefem partii i szefem klubu ÖVP w parlamencie. Teraz jednak w ogóle zrezygnował z posłowania, a dymisję złożył też świeżo upieczony kanclerz Alexander Schallenberg.
W ten sposób 35-letni Sebastian Kurz znów pobił rekord: został najmłodszym w dziejach Austrii emerytem politycznym. Mając 27 lat, był już ministrem spraw zagranicznych, jako 31-latek został kanclerzem i zdążył być nim dwa razy. Został powszechnie okrzyknięty „największą nadzieją chadecji”, bo łączył świeżość z urokiem osobistym (w stylu idealnego kandydata na zięcia) oraz darem elokwencji. Mówił to, co ludzie chcieli usłyszeć. Jako kanclerz wykazywał dużą elastyczność, gładko dopasowywał poglądy do wyników badań opinii. Potrafił rządzić ze skrajną prawicą (i wyjść obronną ręką ze skandalu Ibizagate, który dopadł koalicjanta), a w kolejnym rządzie – z Zielonymi. I miał obsesję na punkcie swojego wizerunku w mediach.
Resztę zrządził przypadek: austriacka prokuratura antykorupcyjna (WKStA) podczas pewnego dochodzenia natrafiła na pakiet 300 tys. wiadomości pochodzących z telefonu jednego z najbliższych druhów Kurza (przetrwały jako kopia zapasowa na twardym dysku). Wynikało z nich, że w 2017 r., aby pozbyć się ówczesnego szefa ÖVP, zamówiono sfałszowane wyniki sondaży poprawiające notowania Kurza i lansujące go jako jedyny ratunek dla upadającej partii. Publikowała je, wraz z gorąco wspieraną tezą o wyższości Kurza, wpływowa grupa prasowa Österreich, w zamian za reklamy z ministerstwa finansów.