Longtermizm: potężna ideologia. Musk, Bezos i Bankman-Fried dali się uwieść

Elon Musk i Jeff Bezos w jednym się zgadzają – longtermizm to potężna ideologia, która pomoże im uratować ludzkość. A przy okazji usprawiedliwi ich egocentryzm.

Adrees Latif / Reuters/Forum Musk chce kolonizować Marsa, co ma być według niego kolejnym krokiem w rozplenianiu „światła świadomości” poza naszą planetę.

Co to był za spektakularny upadek! Niedawno bankructwo ogłosiła druga, największa giełda kryptowalut FTX. Warta jeszcze kilka miesięcy temu 32 mld dol., dziś jest bezwartościowa. A jej założyciel Sam Bankman-Fried, do niedawna najmłodszy miliarder (dolarowy) na świecie, w cztery dni stracił wszystko. Ale najciekawszy z tego upadku jest fakt, że Bankman-Fried wcale nie założył FTX dla pieniędzy, przynajmniej nie wprost.

Jak sam wielokrotnie przyznawał, jego celem zawsze był taki wybór zawodu, a potem pracy, żeby jak najwięcej zarobić. Został więc najpierw bankowcem, a potem królem kryptowalut. I zarobił te miliardy – jak sam twierdzi – tylko po to, aby je potem rozdać. Wszystko w imię longtermizmu, „jednej z najpotężniejszych i najmniej znanych współczesnych ideologii” – jak napisał o niej „The Wall Street Journal”.

Elon Musk twierdzi, że longtermizm jest „bliski jego własnej filozofii”. Inny multimilioner Peter Thiel od lat wspiera organizacje propagujące tę ideologię. ONZ napisała niedawno w jednym ze swoich raportów, że „społeczność międzynarodowa, a w szczególności ONZ, zaczynają przychylać się do idei longtermizmu”. Tak jak zresztą większość amerykańskiej branży technologicznej. Bankman-Fried jeszcze przed bankructwem przyznał w wywiadzie dla „New Yorkera”, że nigdy nie interesowała go pomoc ubogim, bo byłaby sprzeczna z longtermizmem.

1.

Co to jest ten longtermizm, długoterminowość? Wyobraźmy sobie turystę na górskim szlaku – proponuje William MacAskill, szkocki filozof, który jest dziś publiczną twarzą longtermizmu. Turysta potyka się, z rąk wypada mu szklana butelka i rozbija się na środku ścieżki. Według MacAskilla uczciwa i odpowiedzialna osoba natychmiast sprzątnęłaby szkło, aby nie stanowiło zagrożenia dla kolejnego turysty – bez względu na to, czy pojawi się on na tym szlaku za tydzień czy za sto lat.