Rok Swiety
Wojna trwa, Swieta wróciła. Dni wypełnia czekanie: na alarm, na eksplozje, na odwołanie alarmu
Są, przyjechali. Swieta rozdaje prezenty, odgarnia długie włosy, śmieje się. Ale twarz ma szarą i oczy zmęczone. Myślami jest daleko stąd. Roma zmężniał – szczupły, krótko przystrzyżony, mówi więcej. Ania w ulubionych różach i fioletach, nieco bardziej okrągła i nieco mniej chmurna. Ania jest w trzeciej klasie, Roma w maturalnej, Swieta ma 39 lat.
Wie, że mogą tu zostać, ale przyjechała tylko złapać oddech. Odespała już podróż samochodem. Z Kijowa do Łucka to 600 km, z Łucka do granicy – 120. Po drodze sześć posterunków, na każdym serie tych samych pytań: dlaczego? na jak długo? dokąd? Przetrząsanie samochodu – celnikom ukraińskim zajęło dwie, polskim trzy godziny. Za nadprogramowy karton papierosów dostała mandat równowartości 100 dol.
Rok temu nikt nie sprawdzał, co wiezie, nie pytał o papierosy czy torbę z przyborami do manicure. Kolejka brudnych aut i przemarzniętych pieszych sunęła powoli w stronę szlabanu. Piła kawę za kawą podawaną przez wolontariuszy, a celnik zajrzał tylko w dokumenty.
Do nas trafiła przez Nataszę. Ale najpierw prosto z granicy do ośrodka w Puszczy Kampinoskiej. Kurczowo ściskając torebkę, koczowała na materacu wśród kijowskich Romów. Płakała i pisała rozpaczliwe esemesy. Dotarły do J. albo Z., które pochylone nad laptopami gorączkowo szukały wtedy po polskich domach miejsc dla uciekających przed wojną Ukraińców.
Rok temu Swieta przyjechała na trochę, dopóki się to nie skończy. Bo przecież miało się szybko skończyć. W Kijowie zostawiła mamę, męża, 72 m mieszkania. W podkijowskiej wsi – letni domek. Pokazywała w telefonie pola słoneczników i zdewastowane wnętrza. Mówiła coś o okupacji.
W tamtym czasie przez nasz dom przewinęła się trzydziestka tułaczy. Było małżeństwo z trójką dzieci i płaczącą po kątach babcią.