Zamierają palmy kokosowe. Tracą liście. Gniją ich korzenie. Drzewa słabną pod wpływem zmian klimatu, mniejszych opadów i większych upałów. Będąc w gorszej kondycji, nie odpierają ataków owadów, grzybów i wirusów. Częściej wywracają się pod naporem coraz silniejszych wiatrów. Z kryzysem palmowym borykają się archipelagi Pacyfiku, nie są od nich wolne Hawaje i Filipiny. Podobnie jest nad Oceanem Indyjskim – w Indiach, Malezji i Indonezji.
Kokos ma szereg zastosowań. Z włókien łupin produkuje się sznury i maty. Ze środka orzecha da się uzyskać olej, wodę, mleko czy wiórki wykorzystywane w przemyśle kosmetycznym i oczywiście w kuchni. Olej jest podstawą tropikalnej diety. Tak przynajmniej było dotychczas, bo tłuszcz ten staje się coraz większym luksusem. Jego cena w ciągu ostatnich dwóch lat wzrosła trzykrotnie, najbardziej w Indiach. Gotujący mają więc dylemat, bo skorzystanie z tańszego zamiennika, najczęściej oleju słonecznikowego, wiąże się z poważnym ryzykiem zaburzenia smaku, zapachu i faktury potrawy.
Cena rośnie także dlatego, że zapanowała globalna moda na olej kokosowy. Jego zdrowotne właściwości odkryły gwiazdy internetowych kanałów kulinarnych, promują go popularni dietetycy. Tymczasem produkcja od trzech dekad utrzymuje się na podobnym poziomie. Właściciele palm nie robili na nich kokosów i nie inwestowali w rozwój plantacji. A jeszcze w pandemii popyt nieco spadł, co też nie zachęcało do wymiany drzewnych pokoleń, choć doskonale było wiadomo, że z czasem starsze drzewa dają niższe plony.
Plantatorzy ratują się wcześniejszymi zbiorami. Nie czekają, aż orzechy dojrzeją na tyle, by dało się z nich wytłoczyć olej. Z młodych kokosów pochodzi m.in. bogata w elektrolity tzw. woda kokosowa, też ciesząca się dużą popularnością. Państwa kokosowe próbują się bronić, rozważają ochronę własnych konsumentów i utrudnienia eksportowe.