70-letni Nicolas Sarkozy, prezydent Francji w latach 2007–12, został skazany na pięć lat więzienia za przymykanie oczu na to, że jego otoczenie wyciągało pieniądze z Libii za reżimu Muammara Kaddafiego, finansując prezydencką kampanię wyborczą i partię. Śledztwo trwało dziesięć lat. Sędziowie odrzucili zarzut korupcji, finansowania kampanii czy paserstwa libijskich funduszy publicznych w odniesieniu do Sarkozy’ego. Utrzymali wyłącznie zarzut działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Inaczej mówiąc, uznali, że wysługiwał się pomocnikami, by zapewnić sobie zwycięstwo wyborcze w nielegalny sposób.
W ocenie tego bezprecedensowego wyroku Francuzi są podzieleni. Jedni uważają, że to dowód odwagi niezależnych sędziów i prawdziwej równości wobec prawa. Nie brakuje jednak głosów, że sędziowie przypisują sobie nadmierną władzę, a wyrok ma charakter polityczny. Sąd posłużył się szeroką, mało precyzyjną normą, sprzyjającą dowolnym interpretacjom. W przeszłości Sarkozy był już skazany za naciski na sędziego we własnej sprawie (po wyroku nie poszedł do więzienia, lecz nosił obręcz elektroniczną). Inny były prezydent Valéry Giscard d’Estaing (1926–2020) powiedział wtedy, że być może Sarkozy nie postępował słusznie, ale prokuratorzy wykazują „niewłaściwą zażartość”. Dziś Sarkozy deklaruje, że nie chce ułaskawienia, bo czuje się niewinny i dowiedzie tego w apelacji, co nie wstrzymuje jednak wykonania wyroku.
W każdym razie Francja jest pod tym względem wyjątkowym krajem. W czasach współczesnych doliczono się tu ośmiu przypadków skazania prezydentów i premierów (Nicolas Sarkozy, Jacques Chirac, François Fillon, Alain Juppé…) za nadużycia. To więcej niż we wszystkich państwach europejskich razem wziętych.