Spacerując po duńskim miasteczku Billund, łatwo zacząć wierzyć w istnienie boga Lego. Wszędzie widać bowiem jakąś boską inteligencję w działaniu - miejsce wprost emanuje zdrowym podejściem do życia, ulice są znakomicie rozplanowane, chodniki nieskazitelnie czyste. Skromnie wyglądające auta suną po niemal pustych jezdniach. Kierowcy uprzejmie zatrzymują się na długo przed przejściem dla pieszych. Wesoły czerwono-żółty legoolbrzym wskazuje drogę do śródmieścia. Ogromne kolorowe repliki słynnych klocków leżą rozrzucone tak, jakby czekały na to, aż jakaś potężna ręka ułoży z nich nowy, wzorowy obiekt publiczny. Ale to przecież Dania. W mieście jest prawie wszystko. Co tu jeszcze układać?
Oddycham tymi klockami
W takiej atmosferze niemal podświadomie oczekujesz, że za chwilę ktoś zgarnie cię z chodnika, wyszczotkuje do czysta jak dywan i jakąś magiczną mocą postawi tuż przed wejściem do centrali Lego Group - eleganckiego budynku w kształcie prostokąta. Mam jeden cel. Zrozumieć jak to się stało, że gdy glob zipie w kleszczach recesji, pięć lat po ostatnim niemal namaszczeniu jedna z najbardziej uwielbianych marek na świecie powróciła z martwych do świata żywych. Albowiem firma Lego - zrodzona w 1932 roku w epoce jeszcze cięższego niż dzisiejszy kryzysu - znowu upaja się tym, co zawsze stanowiło o jej potędze: małymi klockami w jaskrawych kolorach. Sprzedaż idzie jak nigdy dotąd. W samej Wielkiej Brytanii w ubiegłym roku obroty przedsiębiorstwa wzrosły o 51 procent!
Jednakże rodzinne miasteczko tego potentata branży zabawkarskiej to dla niektórych miejsce trudne do życia. - Nigdy nie mógłbym tu mieszkać. Naprawdę mam fioła na punkcie lego. Jem, śpię i oddycham tymi klockami. Ale tu jest tego trochę za dużo.