Taliowany garnitur, włosy na żel, do tego uśmiech jak z reklamy pasty do zębów. Karl-Theodor zu Guttenberg przypomina raczej piłkarza niż polityka. Dopóki się nie odezwie. Najmłodszy minister gospodarki powojennych Niemiec mówi językiem arystokratów: zdania okrągłe, fraza lekko napuszona, dużo staromodnych wyrażeń. Przeciętny wyborca nie wszystko rozumie, ale jedno widzi od razu: że to oryginał w stadzie egotycznych impotentów, którzy zaludniają niemiecką politykę. Równie pracowity i pokorny co Angela Merkel, Guttenberg ma w sobie coś jeszcze: urok osobisty i energię.
Niemcy zdążyli to dostrzec, bo zaledwie pół roku po wejściu do rządu minister gospodarki został najpopularniejszym politykiem Niemiec, wyprzedzając w sondażach samą kanclerz. Merkel nie ma powodów do obaw – Guttenberga wystawiła CSU, siostrzana partia CDU w Bawarii, a 37-letni polityk jest jeszcze zbyt młody, by mógł jej zagrozić. Wręcz przeciwnie, na sześć tygodni przed wyborami jego gwiazda opromienia całą chadecję i przyciąga wyborców zniechęconych polityką antykryzysową rządu. Co równie przydatne, młody baron doprowadza do szewskiej pasji socjaldemokratów.
Arystokrata z 10 imionami to ewenement wśród niemieckich polityków. Guttenbergowie pochodzą z Frankonii, jednego z pięciu średniowiecznych księstw niemieckich, dziś podzielonego między Bawarię, Badenię-Wirtembergię i Turyngię. Ród jest poświadczony od 1158 r., a sam minister nosi tytuł barona Rzeszy – ale nie Trzeciej, tylko pierwszej, czyli Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Jego przodkowie obsadzali swego czasu biskupstwo w Würzburgu. Konstytucja weimarska z 1919 r. zrównała arystokratów z resztą obywateli, ale Guttenbergowie do dziś rezydują na zamku w północnej Bawarii. Zajmuje go obecnie ojciec ministra, słynny dyrygent Enoch zu Guttenberg, syn mieszka w położonej nieopodal leśniczówce.