Tajemnice zostały objaśnione, „wszystkiemu” winny homoseksualizm tego człowieka, Grotowskiego, przekuty w klasztor-teatr, z którego ludzie wychodzili porąbani na kawałki i niezdolni żyć dalej. Chyba że były to kobiety, które jako „służebne” nie wciągały się aż tak bardzo, wobec czego mogły potem okazywać się dobrymi aktorkami, a nawet pedagogami, jak Maja Komorowska albo Teresa Nawrot grająca rolę głównej bohaterki filmu. Choć jest on oczywiście nie o niej, tylko o Cieślaku, którego ona po prostu jeszcze pamięta. Stąd to poznawcze migotanie – przemawiały kobiety (prawdziwe bądź podstawione), lecz funkcję przedmiotów estetycznych pełnili mężczyźni, ładnie dobrani przez reżysera pod względem urody i pewnej jednak tępoty wyzierającej z muskularnych ciał, które chętnie się prężyły, ale musiały też czasem coś powiedzieć.
Był w tym pewien element naśmiewania się z mężczyzn i marginalizacji kobiet w rodzaju Sajewskiej, autorki „zaledwie” scenariusza. Skądinąd znacznie ciekawiej na temat Grotowskiego i jego metod wypowiedział się Józef Łoziński w swoim „Pantokratorze” (1979 r.), którego żółtą okładkę też zdobi ładne młodzieńcze torso, mówiące samo za siebie. Dorota Sajewska jako kobieta nie dokonała żadnego przezwyciężenia, gdyż byłoby tu ono chyba po prostu niemożliwe, są rzeczy, które mężczyźni robią tylko z mężczyznami, a potem rozmawiają o nich z kobietami.
Tak było i ze mną. Zadzwoniłem do Marty Rusek w jakiejś nieciekawej sprawie i nagle wywiązała się z tego rozmowa, w trakcie której Marta wtrąciła marginesowo o swoim tekście na temat „Spowiedzi motyla” Korczaka. Szczytowy punkt swojego życia umieszcza on w momencie, gdy miał lat 17 i wszystkim, co wtedy osiągnął, była słodycz czystości (przeciwstawiona marnym inicjacjom jego kolegów z łasymi na to „służebnymi”).