Ostatnia powieść laureata Paszportów POLITYKI Łukasza Orbitowskiego „Inna dusza” klasyczną „cegłą” może nie jest, ale swoje 432 strony ma. Monumentalne są za to „Księgi Jakubowe” Olgi Tokarczuk, liczące 912 stron dzieło wyróżnione niedawno nagrodą Nike. Jeszcze więcej, 920 stron, zapisał w „Solfatarze” Maciej Hen, któremu przyznano w zeszłym roku Nagrodę Warszawskiej Premiery Literackiej.
Za granicą książki też zrobiły się grubsze. Choćby „Krótka historia siedmiu zabójstw” Marlona Jamesa, która otrzymała parę miesięcy temu prestiżowego Bookera, a w tym roku ukaże się w Polsce nakładem Wydawnictwa Literackiego. Książka Jamajczyka jest obszerna, choć i tak o 200 stron krótsza niż laureatka tej samej nagrody sprzed trzech lat – uznawana za rekordzistkę pod względem objętości powieść „Wszystko, co lśni” Eleanor Catton (936 stron).
Pisarzom objętości niby wprost się nie narzuca – chyba że tworzą fantastykę, kryminał albo sporządzają sagi rodzinne, które w zbyt krótkiej formie są nie do wyobrażenia. Ale jednak książki znacząco w ostatnich latach spuchły. Badająca różne aspekty rynku firma Verve Search przeanalizowała objętość 2,5 tys. pozycji, które ukazały się w XXI w. Wzięła pod uwagę bestsellery „New York Timesa” i lektury szeroko dyskutowane w sieci (opierając się na statystykach Google). A następnie wyliczyła średnią. Okazało się, że najnowsze książki mają przeciętnie 400 stron, 80 więcej niż jeszcze w końcówce XX w. Wystarczy prześledzić historię Bookera: pozycje nagrodzone z ostatnich pięciu lat miały średnio 500 stron, a jeszcze w latach 70. poprzedniego wieku – ledwie 300.
E-book naśladuje druk
Zresztą nie trzeba się ograniczać do książek wyróżnianych i uznanych.